Ījaba 9

1 Ījabs atbildēja un sacīja:

Job antwoordde, en sprak:

2 Patiesi, es zinu, ka tas tā ir: jo kā cilvēks varētu taisns būt tā stiprā Dieva priekšā?

Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?

3 Ja viņš grib ar To tiesāties, tad tas Viņam uz tūkstošiem ne vārda nevar atbildēt.

Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;

4 Viņš ir gudrs no sirds un stiprs no spēka; kas pret Viņu var tiepties un pastāvēt?

Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?

5 Viņš pārceļ kalnus, un tie nemana, ka Viņš tos apgāž Savā dusmībā.

Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;

6 Viņš kustina zemi no viņas vietas, ka viņas pamati trīc.

Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;

7 Viņš pavēl saulei, tad tā neuzlec, Viņš aizspiež zieģeli priekš zvaigznēm.

Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!

8 Viņš viens izplata debesis un staigā pa jūras augstumiem.

Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;

9 Viņš radījis tos vāģus(Lāci), Orijonu un Sietiņu un tās zvaigznes pret dienasvidu.

Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;

10 Viņš dara lielas lietas, ko nevar izprast, un brīnumus, ko nevar izskaitīt.

Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!

11 Redzi, Viņš man iet secen, ka To neredzu, Viņš staigā garām, ka To nesamanu.

Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;

12 Redzi, kad Viņš aizgrābj, kas Viņu kavēs, kas uz Viņu sacīs: ko Tu dari?

Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?

13 Dievs neaptur Savas dusmas, apakš Viņa tā varenā palīgi lokās.

God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!

14 Kā tad nu es Viņam varētu atbildēt un atrast vārdus pret Viņu?

Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?

15 Jo, kad es arī taisns būtu, taču es nevaru atbildēt, bet man būtu savs soģis jāpielūdz.

Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;

16 Jebšu es sauktu, un Viņš man atbildētu, taču es nevarētu ticēt, ka Viņš klausīšot manu balsi.

En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.

17 Jo Viņš sagrābtu mani tā kā ar vētru un vairotu manas nepelnītas vainas.

Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;

18 Viņš manam garam neļautu atspirgties, bet mani pieēdinātu ar rūgtumiem.

Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.

19 Ja spēka vajag, redzi, Viņš ir varens, un ja tiesā jānāk, kas Viņu sauks priekšā?

Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?

20 Ja es būtu taisns, tad mana mute mani pazudinātu, ja es būtu skaidrs, taču Viņš man pierādītu vainu.

Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!

21 Es esmu nenoziedzīgs, es savu dvēseli nežēloju, man riebj dzīvot.

Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!

22 Viena alga! tādēļ es saku: Viņš izdeldē nenoziedzīgu un bezdievīgu.

Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!

23 Kad Viņa rīkste piepeši nonāvē, tad Viņš smejas par nenoziedzīgo izsamišanos.

Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;

24 Zeme top dota bezdievīgā rokā, Viņš apklāj viņas tiesnešu vaigus. Ja tas tā nav, kas tad to dara?

Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?

25 Manas dienas jo ātras bijušas nekā skrējējs, tās ir aiztecējušas un labuma nav redzējušas.

Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;

26 Tās aizgājušas kā vieglas laivas, kā ērglis, kas šaujas uz barību.

Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.

27 Kad es domāju: es gribu aizmirst savas vaimanas un pamest savu skumību un atspirgties,

Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,

28 Tad es iztrūkstos par visām savām sāpēm; es zinu, ka Tu mani neturi par nenoziedzīgu,

Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.

29 Ja man būs vainīgam būt, - kāpēc tad man velti nodarboties?

En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?

30 Jebšu es mazgātos sniegā un šķīstītu savas rokas sārmā,

Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,

31 Taču Tu mani iemērktu bedrē, tā ka manas drēbes no manis kaunētos.

Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.

32 Jo Viņš nav tāds vīrs kā es, kam es varētu atbildēt, ka mēs kopā varētu iet priekš tiesas.

Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!

33 Nav mūsu starpā izšķīrēja, kas savu roku varētu likt uz mums abiem.

Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;

34 Kad Viņš atņemtu Savu rīksti no manis un Viņa biedēklis mani neiztrūcinātu, -

Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:

35 Tad es runātu un no Viņa nebītos; jo tā tas ar mani vis nav.

Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!