Ījaba 30

1 Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.