Ījaba 30

1 Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.

Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

2 Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.

Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

3 No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.

Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

4 Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.

Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

5 No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.

Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

6 Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.

Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

7 Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,

Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

8 Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!

Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

9 Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.

En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

10 Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.

Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

11 Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.

Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

12 Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.

Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

13 Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.

En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

14 Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.

Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

15 Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.

Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

16 Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.

En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

17 Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.

Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

18 Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.

Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

19 Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.

God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

20 Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.

Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

21 Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.

Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

22 Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.

Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

23 Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.

Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

24 Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.

Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

25 Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?

Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

26 Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.

Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

27 Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.

Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

28 Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.

Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

29 Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.

Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

30 Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.

Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

31 Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.

Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!