Ījaba 27

1 Un Ījabs teica vēl tālāk savus teikumus un sacīja:

2 Tik tiešām kā Dievs dzīvs, kas man taisnību neizspriež, un tas Visuvarenais, kas manu dvēseli apbēdinājis -

Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:

3 Kamēr mana dvēsele vēl ir iekš manis un Tas Gars no Dieva manās nāsīs -

Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus

4 Manas lūpas nerunās netaisnību, un mana mēle neteiks melus.

Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!

5 Es nebūt nevaru teikt, ka jums taisnība; kamēr man dvaša zūd, es aizstāvēšu savu nenoziedzību.

Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;

6 Es turēšos stipri pie savas taisnības un no tās neatlaidīšos; mana sirds mani nekož manu dienu pēc.

Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!

7 Manam ienaidniekam būs palikt par blēdi, un manam pretiniekam par netaisnu.

Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!

8 Jo kāda ir blēdnieka cerība, kad Dievs atņem un aizrauj viņa dvēseli?

Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?

9 Vai Dievs klausīs viņa saukšanu, kad viņam uznāk bēdas?

Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;

10 Jeb vai viņš var prieku dabūt pie tā Visuvarenā, vai viņš Dievu var piesaukt ikkatrā laikā?

Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?

11 Es jums mācīšu, kāda ir Dieva roka; kāds tā Visuvarenā padoms, to negribu slēpt.

Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:

12 Redzi, jūs visi to redzat, kāpēc tad jūs domājiet tukšas domas?

Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?

13 Šī ir bezdievīga cilvēka alga pie Dieva un varas darītāju daļa, ko tie no tā Visuvarenā dabūs.

Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.

14 Ja tam daudz bērnu, tad zobens nāk pār tiem, un viņa pēcnākamie nepaēdīs maizes.

Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;

15 Viņa atlikušos mēris liek kapā, un viņa atraitnes nedabū raudāt.

Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.

16 Kad viņš naudu sakrāj kā pīšļus un drēbes sagādā kā mēslus,

Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,

17 Tad viņš gan sagādā, bet taisnie tās apvilks, un nenoziedzīgie dalīs to naudu.

Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.

18 Viņš uztaisījis savu namu kā kode un kā gans uztaisa būdu.

Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;

19 Bagāts tas apgūlās, un tad nekad vairs; viņš atdara savas acis, un nav vairs nekas.

Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.

20 Bailība tam uzbrūk kā ūdens, naktī viņu aizrauj viesulis.

Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;

21 Austriņa vējš viņu aizrauj, ka tas aiziet, un aizpūš viņu no savas vietas.

De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.

22 (Dievs) šauj uz viņu un netaupa, no Viņa rokas tas bēg šurpu turpu.

Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;

23 Par to sasit plaukstas un to aizsvilpo no viņa vietas.

Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.