Ījaba 20

1 Tad Cofars no Naēmas atbildēja un sacīja:

Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

2 Uz to manas sirds domas mani spiež atbildēt, un es nevaru valdīties.

Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

3 Es dzirdu pārmācīšanu sev par kaunu, bet mans gars savā gudrībā zinās atbildēt.

Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

4 Vai tu nezini, ka mūžam tā bijis, kamēr Dievs cilvēkus licis virs zemes,

Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

5 Ka bezdievīgo lielība ilgi nepastāv, un ka blēdnieka prieks paliek tik acumirkli?

Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

6 Jebšu viņa greznība uzkāptu līdz debesīm, un viņa galva sniegtu līdz padebešiem,

Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

7 Taču kā viņa sūds viņš mūžam zudīs; kas viņu redzējuši, tie sacīs: kur viņš ir?

Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

8 Viņš aizskries kā sapnis, ka to nevarēs atrast, un pazudīs kā parādīšana naktī.

Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

9 Acs, kas viņu redzējusi, to vairs neredzēs, un viņa vieta to vairs neieraudzīs.

Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

10 Viņa bērni pielabināsies pie nabagiem, un viņa roka dos atpakaļ viņa mantu.

Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

11 Viņa kauli bija pilni jaunības spēka, bet apgulsies ar viņu pīšļos.

En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

12 Jebšu blēdība bijusi salda viņa mutei, un viņš to slēpis apakš savas mēles,

Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

13 Un viņš to mīlējis un nepametis, bet to paturējis savā mutē:

Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

14 Taču viņa barība pārvērtīsies viņa iekšās, par odžu žultīm tā būs iekš viņa.

Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

15 Mantu, ko ierijis, viņš atkal izvems, un Dievs to izgrūdīs viņam no vēdera.

Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

16 Odžu žultis viņš zīdīs, glodeņu dzelonis viņu nokaus.

Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

17 Viņš neredzēs upes, kas ielejās tek no medus un piena.

Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

18 Viņš gan strādās, bet to atdos un no tā nebaudīs; cik viņš arī neiemantos, prieka tam nebūs.

Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

19 Jo viņš nospaidījis un atstājis nabagus, namus viņš laupījis, bet tos neuzcels.

Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

20 Jo viņa kuņģis nebija pildāms, viņš neizglābsies caur savu mantu.

Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

21 Viņa rīklei nekas neizmuka, tādēļ viņa labums nepastāvēs.

En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

22 Pašā bagātā pilnībā viņam būs bēdas, visu apbēdināto roka nāks viņam virsū.

Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

23 Un notiks, lai viņa kuņģis top pilns, tad (Dievs) uz viņu sūtīs savas bardzības karstumu un uz viņu liks lītin līt, lai to rij.

Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

24 Viņš bēgs no dzelzs bruņām, un vara stops viņam izšaus cauri.

Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

25 Viņš izvelk un no viņa miesām nāk ārā, no viņa žultīm spīdoša dzelzs, un nāves šausmas viņu pārņem.

Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

26 Visāda tumsība apklās viņa krājumu, neuzpūsts uguns viņu aprīs, un nomaitās to atlikumu viņa dzīvoklī.

De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

27 Debess viņa noziegumu darīs zināmu, un zeme celsies pret viņu.

De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

28 Viņa nama krājums aizies, viņam izšķīdīs Dieva dusmības dienā.

Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

29 Šī ir bezdievīga cilvēka daļa no Dieva, un viņa nospriesta mantība no tā stiprā Dieva.

Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!