Job 9

1 et respondens Iob ait

Då tok Job til ords og sagde:

2 vere scio quod ita sit et quod non iustificetur homo conpositus Deo

«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

3 si voluerit contendere cum eo non poterit ei respondere unum pro mille

Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

4 sapiens corde est et fortis robore quis restitit ei et pacem habuit

Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

5 qui transtulit montes et nescierunt hii quos subvertit in furore suo

som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

6 qui commovet terram de loco suo et columnae eius concutiuntur

som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

7 qui praecipit soli et non oritur et stellas claudit quasi sub signaculo

som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

8 qui extendit caelos solus et graditur super fluctus maris

som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9 qui facit Arcturum et Oriona et Hyadas et interiora austri

hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

10 qui facit magna et inconprehensibilia et mirabilia quorum non est numerus

Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

11 si venerit ad me non videbo si abierit non intellegam eum

Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

12 si repente interroget quis respondebit ei vel quis dicere potest cur facis

Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

13 Deus cuius resistere irae nemo potest et sub quo curvantur qui portant orbem

Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

14 quantus ergo sum ego qui respondeam ei et loquar verbis meis cum eo

Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

15 qui etiam si habuero quippiam iustum non respondebo sed meum iudicem deprecabor

Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

16 et cum invocantem exaudierit me non credo quod audierit vocem meam

Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

17 in turbine enim conteret me et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa

Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

18 non concedit requiescere spiritum meum et implet me amaritudinibus

han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

19 si fortitudo quaeritur robustissimus est si aequitas iudicii nemo pro me audet testimonium dicere

Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

20 si iustificare me voluero os meum condemnabit me si innocentem ostendere pravum me conprobabit

Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

21 etiam si simplex fuero hoc ipsum ignorabit anima mea et taedebit me vitae meae

Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

22 unum est quod locutus sum et innocentem et impium ipse consumit

Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

23 si flagellat occidat semel et non de poenis innocentum rideat

Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

24 terra data est in manu impii vultum iudicum eius operit quod si non ille est quis ergo est

Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

25 dies mei velociores fuerunt cursore fugerunt et non viderunt bonum

Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

26 pertransierunt quasi naves poma portantes sicut aquila volans ad escam

Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

27 cum dixero nequaquam ita loquar commuto faciem meam et dolore torqueor

Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

28 verebar omnia opera mea sciens quod non parceres delinquenti

då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

29 si autem et sic impius sum quare frustra laboravi

For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

30 si lotus fuero quasi aquis nivis et fulserint velut mundissimae manus meae

Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

31 tamen sordibus intingues me et abominabuntur me vestimenta mea

Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

32 neque enim viro qui similis mei est respondebo nec qui mecum in iudicio ex aequo possit audiri

Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

33 non est qui utrumque valeat arguere et ponere manum suam in ambobus

d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

34 auferat a me virgam suam et pavor eius non me terreat

Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

35 loquar et non timebo eum neque enim possum metuens respondere

eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.