Job 7
1 militia est vita hominis super terram et sicut dies mercennarii dies eius
Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 sicut servus desiderat umbram et sicut mercennarius praestolatur finem operis sui
Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 sic et ego habui menses vacuos et noctes laboriosas enumeravi mihi
Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 si dormiero dico quando consurgam et rursum expectabo vesperam et replebor doloribus usque ad tenebras
Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
5 induta est caro mea putredine et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est
Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
6 dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur et consumpti sunt absque ulla spe
Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 memento quia ventus est vita mea et non revertetur oculus meus ut videat bona
Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 nec aspiciet me visus hominis oculi tui in me et non subsistam
Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)
10 nec revertetur ultra in domum suam neque cognoscet eum amplius locus eius
Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 quapropter et ego non parcam ori meo loquar in tribulatione spiritus mei confabulabor cum amaritudine animae meae
Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
12 numquid mare sum ego aut cetus quia circumdedisti me carcere
Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 si dixero consolabitur me lectulus meus et relevabor loquens mecum in strato meo
Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
14 terrebis me per somnia et per visiones horrore concuties
Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
15 quam ob rem elegit suspendium anima mea et mortem ossa mea
Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
16 desperavi nequaquam ultra iam vivam parce mihi nihil enim sunt dies mei
Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
17 quid est homo quia magnificas eum aut quia ponis erga eum cor tuum
Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 visitas eum diluculo et subito probas illum
Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
19 usquequo non parces mihi nec dimittis me ut gluttiam salivam meam
Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 peccavi quid faciam tibi o custos hominum quare posuisti me contrarium tibi et factus sum mihimet ipsi gravis
Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
21 cur non tolles peccatum meum et quare non auferes iniquitatem meam ecce nunc in pulvere dormiam et si mane me quaesieris non subsistam
Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
