< Psalmorum 39 >

1 Psalm. Canticum David, in finem, pro Idithum. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.
Al Vencedor, a Jedutún: Salmo de David. Yo dije: Miraré por mis caminos, para no pecar con mi lengua; guardaré mi boca con freno, entre tanto que el impío fuere contra mí.
2 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est.
Enmudecí en silencio, me callé aun de lo bueno; y se alborotó mi dolor.
3 Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis.
Se enardeció mi corazón dentro de mí; en mi meditación se encendió fuego; y hablé con mi lengua:
4 Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum. Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi.
Hazme saber, SEÑOR, mi fin, y cuánta sea la medida de mis días; sepa yo cuánto tengo de ser del mundo.
5 Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
He aquí como a palmos diste a mis días, y mi edad es como nada delante de ti; ciertamente es completa vanidad todo hombre que vive. (Selah)
6 Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea.
Ciertamente en tinieblas anda el hombre; ciertamente en vano se inquieta; allega, y no sabe quién lo cogerá.
7 Et nunc quae est expectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est.
Y ahora, Señor, ¿qué esperaré? Mi esperanza en ti está.
8 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.
Líbrame de todas mis rebeliones; no me pongas por escarnio del loco.
9 Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti:
Enmudecí, no abrí mi boca; porque tú lo hiciste.
10 amove a me plagas tuas.
Quita de sobre mí tu plaga; de la guerra de tu mano soy consumido.
11 A fortitudine manus tuae ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam eius: verumtamen vane conturbatur omnis homo.
Con castigos sobre el pecado corriges al hombre, y haces consumirse como de polilla su grandeza; ciertamente vanidad es todo hombre. (Selah)
12 Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrymas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei.
Oye mi oración, oh SEÑOR, y escucha mi clamor; no calles ante mis lágrimas; porque peregrino soy contigo, y advenedizo, como todos mis padres.
13 Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam, et amplius non ero.
Déjame estar delante de ti, y tomaré fuerzas, antes que vaya y perezca.

< Psalmorum 39 >