Psalmorum 22

1 Psalmus David, in finem pro susceptione matutina. Deus Deus meus respice in me: quare me dereliquisti? longe a salute mea verba delictorum meorum.

Til songmeisteren etter «Morgonraudens hind»; ein salme av David. Min Gud, min Gud, kvi hev du forlate meg? Dei ord eg skrik ut, er langt burte frå mi frelsa.

2 Deus meus clamabo per diem, et non exaudies: et nocte, et non ad insipientiam mihi.

Min Gud! eg ropar um dagen, og du svarar meg ikkje, og um natti, og eg fær ikkje tegja.

3 Tu autem in sancto habitas, Laus Israel.

Og du er då heilag, du som bur yver Israels lovsongar.

4 In te speraverunt patres nostri: speraverunt, et liberasti eos.

På deg leit våre feder; dei leit på deg, og du frelste deim.

5 Ad te clamaverunt, et salvi facti sunt: in te speraverunt, et non sunt confusi.

Til deg ropa dei og slapp undan; på deg leit dei og vart ikkje til skammar.

6 Ego autem sum vermis, et non homo: opprobrium hominum, et abiectio plebis.

Men eg er ein makk og ikkje ein mann, ei spott for menneskje og vanvyrd av folk.

7 Omnes videntes me, deriserunt me: locuti sunt labiis, et moverunt caput.

Alle som ser meg, spottar meg, rengjer munnen og rister på hovudet og segjer:

8 Speravit in Domino, eripiat eum: salvum faciat eum, quoniam vult eum.

«Legg det på Herren! han frelse honom, han berge honom, sidan han hev hugnad i honom!»

9 Quoniam tu es, qui extraxisti me de ventre: spes mea ab uberibus matris meae.

Ja, du er den som drog meg fram frå morslivet, som let meg kvila trygt ved morsbrjostet.

10 In te proiectus sum ex utero: de ventre matris meae Deus meus es tu,

På deg er eg kasta frå morslivet, frå morsfanget er du min Gud.

11 ne discesseris a me: Quoniam tribulatio proxima est: quoniam non est qui adiuvet.

Ver ikkje langt burte frå meg! for trengsla er nær, for det finst ingen hjelpar.

12 Circumdederunt me vituli multi: tauri pingues obsederunt me.

Sterke uksar ringar meg inne, Basans stutar kringset meg.

13 Aperuerunt super me os suum, sicut leo rapiens et rugiens.

Dei spilar upp sitt gap imot meg, som ei flengjande og burande løva.

14 Sicut aqua effusus sum: et dispersa sunt omnia ossa mea. Factum est cor meum tamquam cera liquescens in medio ventris mei.

Eg er runnen ut som vatn, og alle mine bein skilst frå kvarandre; mitt hjarta hev vorte voks, smolte inst i mitt liv.

15 Aruit tamquam testa virtus mea, et lingua mea adhaesit faucibus meis: et in pulverem mortis deduxisti me.

Mi kraft er uppturka som eit krusbrot, mi tunga kleimer seg til min gom, og du legg meg ned i daudens dust.

16 Quoniam circumdederunt me canes multi: concilium malignantium obsedit me. Foderunt manus meas et pedes meos:

For hundar hev sanka seg um meg, ein hop av illmenne kringsett meg; dei hev gjenombora mine hender og mine føter.

17 dinumeraverunt omnia ossa mea. Ipsi vero consideraverunt et inspexerunt me:

Eg kann telja alle mine bein; dei skodar til, dei ser på meg med lyst.

18 diviserunt sibi vestimenta mea, et super vestem meam miserunt sortem.

Dei skifte mine klæde millom seg og kasta lut um min kjole.

19 Tu autem Domine ne elongaveris auxilium tuum a me: ad defensionem meam conspice.

Men du, Herre, ver ikkje langt burte, du min styrke, skunda deg å hjelpa meg!

20 Erue a framea Deus animam meam: et de manu canis unicam meam:

Fria mi sjæl frå sverdet, mi einaste frå hundevald!

21 Salva me ex ore leonis: et a cornibus unicornium humilitatem meam.

Frels meg frå løvegap, og frå villukse-horn - du bønhøyrer meg!

22 Narrabo nomen tuum fratribus meis: in medio ecclesiae laudabo te.

Eg vil forkynna ditt namn for mine brør, midt i ålmugen vil eg lova deg.

23 Qui timetis Dominum laudate eum: universum semen Iacob glorificate eum:

De som ottast Herren, lova honom, all Jakobs ætt, æra honom, og hav age for honom, all Israels ætt!

24 Timeat eum omne semen Israel: quoniam non sprevit, neque despexit deprecationem pauperis: Nec avertit faciem suam a me: et cum clamarem ad eum exaudivit me.

For han hev ikkje vanvyrdt og ikkje stygst ved ein armings armodsdom, og ikkje løynt si åsyn for honom; men då han ropa til honom, høyrde han.

25 Apud te laus mea in ecclesia magna: vota mea reddam in conspectu timentium eum.

Frå deg kjem min lovsong i ein stor ålmuge; eg vil avgjera mine lovnader for deira augo som ottast honom.

26 Edent pauperes, et saturabuntur: et laudabunt Dominum qui requirunt eum: vivent corda eorum in saeculum saeculi.

Dei audmjuke skal eta og verta mette; dei som søkjer Herren, skal lova honom. Dykkar hjarta live til æveleg tid!

27 Reminiscentur et convertentur ad Dominum universi fines terrae: Et adorabunt in conspectu eius universae familiae Gentium.

Alle endarne av jordi skal koma det i hug og venda um til Herren, og alle heidninge-ætter skal tilbeda for di åsyn.

28 Quoniam Domini est regnum: et ipse dominabitur Gentium.

For riket høyrer Herren til, og han råder yver alle hedningarne.

29 Manducaverunt et adoraverunt omnes pingues terrae: in conspectu eius cadent omnes qui descendunt in terram.

Alle rikmenner på jordi skal eta og tilbeda; for hans åsyn skal dei bøygja kne, alle dei som stig ned i dusti, og den som ikkje kann halda si sjæl i live.

30 Et anima mea illi vivet: et semen meum serviet ipsi.

Etterkomarar skal tena honom; det skal verta fortalt um Herren til den komande ætt.

31 Annunciabitur Domino generatio ventura: et annunciabunt caeli iustitiam eius populo qui nascetur, quem fecit Dominus.

Dei skal koma og forkynna hans rettferd for det folk som vert født, at han hev gjort det.