Job 9
1 Et respondens Iob, ait:
Då tok Job til ords og sagde:
2 Vere scio quod ita sit, et quod non iustificetur homo compositus Deo.
«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
3 Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille.
Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
4 Sapiens corde est, et fortis robore: quis restitit ei, et pacem habuit?
Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
5 Qui transtulit montes, et nescierunt hi quos subvertit in furore suo.
som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
6 Qui commovet terram de loco suo, et columnae eius concutiuntur.
som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
7 Qui praecipit Soli, et non oritur: et stellas claudit quasi sub signaculo:
som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
8 Qui extendit caelos solus, et graditur super fluctus maris.
som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
9 Qui facit Arcturum, et Oriona, et Hyadas, et interiora austri.
hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
10 Qui facit magna, et incomprehensibilia, et mirabilia, quorum non est numerus.
Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
11 Si venerit ad me, non videbo eum: si abierit, non intelligam.
Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
12 Si repente interroget, quis respondebit ei? vel quis dicere potest: Cur ita facis?
Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
13 Deus, cuius irae nemo resistere potest, et sub quo curvantur qui portant orbem.
Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
14 Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei, et loquar verbis meis cum eo?
Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
15 Qui etiam si habuero quippiam iustum, non respondebo, sed meum iudicem deprecabor.
Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
16 Et cum invocantem exaudierit me, non credo quod audierit vocem meam.
Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
17 In turbine enim conteret me, et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa.
Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
18 Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus.
han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
19 Si fortitudo quaeritur, robustissimus est: si aequitas iudicii, nemo audet pro me testimonium dicere.
Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
20 Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me: si innocentem ostendero, pravum me comprobabit.
Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
21 Etiam si simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et taedebit me vitae meae.
Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
22 Unum est quod locutus sum, et innocentem et impium ipse consumit.
Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
23 Si flagellat, occidat semel, et non de poenis innocentum rideat.
Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
24 Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit: quod si non ille est, quis ergo est?
Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
25 Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt, et non viderunt bonum.
Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
26 Pertransierunt quasi naves poma portantes, sicut aquila volans ad escam.
Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
27 Cum dixero: Nequaquam ita loquar: commuto faciem meam, et dolore torqueor.
Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
28 Verebar omnia opera mea, sciens quod non parceres delinquenti.
då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
29 Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi?
For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
30 Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserint velut mundissimae manus meae:
Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
31 Tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea.
Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
32 Neque enim viro qui similis mei est, respondebo: nec qui mecum in iudicio ex aequo possit audiri.
Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
33 Non est qui utrumque valeat arguere, et ponere manum suam in ambobus.
d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
34 Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat.
Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
35 Loquar, et non timebo eum: neque enim possum metuens respondere.
eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
