Job 30
1 Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.
2 Quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni.
Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?
3 Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate, et miseria.
Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.
4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix iuniperorum erat cibus eorum.
Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.
5 Qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;
6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terrae, vel super glaream.
Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.
7 Qui inter huiuscemodi laetabantur, et esse sub sentibus delicias computabant.
Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.
8 Filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.
9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.
10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.
12 Ad dexteram orientis calamitatis meae illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.
13 Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi, et praevaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium.
Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.
14 Quasi rupto muro, et aperta ianua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].
15 Redactus sum in nihilum: abiit quasi ventus desiderium meum: et velut nubes pertransiit salus mea.
Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.
16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;
17 Nocte os meum perforatur doloribus: et qui me comedunt, non dormiunt.
W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.
18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicae succinxerunt me.
Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.
19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillae et cineri.
Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.
20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.
21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuae adversaris mihi.
Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.
22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide.
Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.
23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.
24 Verumtamen non ad consumptionem meam emittis manum tuam: et si corruerim, ipse salvabis.
Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.
25 Flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?
26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: praestolabar lucem, et eruperunt tenebrae.
Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.
27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie, praevenerunt me dies afflictionis.
Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.
28 Moerens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam.
Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.
29 Frater fui draconum, et socius struthionum.
Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.
30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt prae caumate.
Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.
31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.
Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.
