Job 11
1 Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
2 Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur?
«Skal slik ei svalling ei få svar? Skal slik ein storpratar få rett?
3 Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis?
Skal menner for din ordflaum tegja? Skal du få spotta utan skjemsla?
4 Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo.
Du segjer: «Rein er læra mi, eg skuldfri er i dine augo.»
5 Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi,
Men dersom berre Gud vil tala og opna munnen sin mot deg,
6 Ut ostenderet tibi secreta sapientiae, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua.
og syna deg sin løynde visdom, kor han eig vit i dobbelt mål! Då skulde du nok skyna at Gud gjev deg noko til av syndi.
7 Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies?
Skal tru Guds tankedjup du kjenner? Hev du nått fram til Allvalds grensa?
Høgar’ enn himmelen - kva gjer du? Djupar’ enn helheimen - kva veit du? (Sheol h7585)
9 Longior terra mensura eius, et latior mari.
Lenger enn jordi strekkjer seg og breidare enn havet sjølv.
10 Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei?
Når han skrid fram og legg i lekkjor, stemnar til doms, kven stoggar honom?
11 Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat?
Han kjenner deim som talar lygn; han ser den falske utan leiting.
12 Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.
Det tome hovud fær forstand, og asenfolen vert til mann.
13 Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas.
Men vil du bu ditt hjarta rett og henderne mot honom breida
14 Si iniquitatem, quae est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia:
og halda svik frå handa di og urett burte frå ditt tjeld,
15 Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis.
då kann du lyt’laust hovud lyfta, då stend du fast og ræddast ikkje;
16 Miseriae quoque oblivisceris, et quasi aquarum quae praeterierunt recordaberis.
då kann du gløyma all di møda, liksom ei elv som framum rann.
17 Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.
Klårar’ enn dagen stend ditt liv, og myrkret vert til morgongråe;
18 Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies.
då er du trygg, då hev du von, du ottelaus til kvile gjeng.
19 Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi.
Du ligg, og ingen upp deg skræmer, og mange vil deg gjerne tekkjast.
20 Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animae.
Men augo veiknar på dei vonde; dei hev’kje nokor tilflugt meir, men ventar på å anda ut.»
