Psalmorum 62

1 In finem, pro Idithun. Psalmus David. Nonne Deo subjecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum.

Til songmeisteren, for Jedutun; ein salme av David. Einast hjå Gud er mi sjæl still, frå honom kjem mi frelsa.

2 Nam et ipse Deus meus et salutaris meus; susceptor meus, non movebor amplius.

Einast han er mitt fjell og mi frelsa, han er mi borg, dei skal ikkje rikka meg mykje.

3 Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.

Kor lenge vil de alle storma inn på ein mann, brjota honom ned som ein hallande mur, ein nedrapa vegg?

4 Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere; cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.

Dei samråder seg berre um å støypa honom ned frå hans høgd. Dei likar lygn. Med munnen velsignar dei, men i hjarta bannar dei. (Sela)

5 Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea:

Einast hjå Gud ver still, mi sjæl, for frå honom kjem mi von.

6 quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.

Einast han er mitt fjell og mi frelsa, mi borg, dei skal ikkje rikka meg.

7 In Deo salutare meum et gloria mea; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.

Hjå Gud er mi frelsa og mi æra; mitt sterke fjell, mi livd er i Gud.

8 Sperate in eo, omnis congregatio populi; effundite coram illo corda vestra: Deus adjutor noster in æternum.

Lit på honom all tid, folk, renn dykkar hjarta ut for hans åsyn! Gud er livd for oss. (Sela)

9 Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.

Berre fåfengd er menneskjesøner, lygn er mannesøner. I vegtskåli stig dei upp - lettare enn fåfengd alle saman.

10 Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.

Lit ikkje på vald, og set ikkje fåfengd von til ran! Når buet veks, fest ikkje hjarta ved det!

11 Semel locutus est Deus; duo hæc audivi: quia potestas Dei est,

Ein gong hev Gud sagt, tvo gonger hev eg høyrt dette, at styrke høyrer Gud til.

12 et tibi, Domine, misericordia: quia tu reddes unicuique juxta opera sua.

Og hjå deg, Herre, er miskunn, for du gjev kvar ein etter hans gjerning.