< Lamentationes 3 >

1 Ego vir videns paupertatem meam in virga indignationis ejus.
YO soy el hombre que ha visto aflicción en la vara de su enojo.
2 Me minavit, et adduxit in tenebras, et non in lucem.
Guióme y llevóme en tinieblas, mas no en luz.
3 Tantum in me vertit et convertit manum suam tota die.
Ciertamente contra mí volvió y revolvió su mano todo el día.
4 Vetustam fecit pellem meam et carnem meam; contrivit ossa mea.
Hizo envejecer mi carne y mi piel; quebrantó mis huesos.
5 Ædificavit in gyro meo, et circumdedit me felle et labore.
Edificó contra mí, y cercóme de tósigo y de trabajo.
6 In tenebrosis collocavit me, quasi mortuos sempiternos.
Asentóme en oscuridades, como los ya muertos de mucho tiempo.
7 Circumædificavit adversum me, ut non egrediar; aggravavit compedem meum.
Cercóme por todos lados, y no puedo salir; agravó mis grillos.
8 Sed et cum clamavero, et rogavero, exclusit orationem meam.
Aun cuando clamé y dí voces, cerro [los oídos á] mi oración.
9 Conclusit vias meas lapidibus quadris; semitas meas subvertit.
Cercó mis caminos con piedra tajada, torció mis senderos.
10 Ursus insidians factus est mihi, leo in absconditis.
Como oso que acecha fué para mí, como león en escondrijos.
11 Semitas meas subvertit, et confregit me; posuit me desolatam.
Torció mis caminos, y depedazóme; tornóme asolado.
12 Tetendit arcum suum, et posuit me quasi signum ad sagittam.
Su arco entesó, y púsome como blanco á la saeta.
13 Misit in renibus meis filias pharetræ suæ.
Hizo entrar en mis riñones las saetas de su aljaba.
14 Factus sum in derisum omni populo meo, canticum eorum tota die.
Fuí escarnio á todo mi pueblo, canción de ellos todos los días.
15 Replevit me amaritudinibus; inebriavit me absinthio.
Hartóme de amarguras, embriagóme de ajenjos.
16 Et fregit ad numerum dentes meos; cibavit me cinere.
Quebróme los dientes con cascajo, cubrióme de ceniza.
17 Et repulsa est a pace anima mea; oblitus sum bonorum.
Y mi alma se alejó de la paz, olvidéme del bien.
18 Et dixi: Periit finis meus, et spes mea a Domino.
Y dije: Pereció mi fortaleza, y mi esperanza de Jehová.
19 Recordare paupertatis, et transgressionis meæ, absinthii et fellis.
Acuérdate de mi aflicción y de mi abatimiento, del ajenjo y de la hiel.
20 Memoria memor ero, et tabescet in me anima mea.
Tendrálo aún en memoria mi alma, porque en mí está humillada.
21 Hæc recolens in corde meo, ideo sperabo.
Esto reduciré á mi corazón, por lo cual esperaré.
22 Misericordiæ Domini, quia non sumus consumpti; quia non defecerunt miserationes ejus.
[Es por] la misericordia de Jehová que no somos consumidos, porque nunca decayeron sus misericordias.
23 Novi diluculo, multa est fides tua.
Nuevas son cada mañana; grande es tu fidelidad.
24 Pars mea Dominus, dixit anima mea; propterea exspectabo eum.
Mi parte es Jehová, dijo mi alma; por tanto en él esperaré.
25 Bonus est Dominus sperantibus in eum, animæ quærenti illum.
Bueno es Jehová á los que en él esperan, al alma que le buscare.
26 Bonum est præstolari cum silentio salutare Dei.
Bueno es esperar callando en la salud de Jehová.
27 Bonum est viro cum portaverit jugum ab adolescentia sua.
Bueno es al hombre, si llevare el yugo desde su mocedad.
28 Sedebit solitarius, et tacebit, quia levavit super se.
Sentaráse solo, y callará, porque lo llevó sobre sí.
29 Ponet in pulvere os suum, si forte sit spes.
Pondrá su boca en el polvo, por si quizá hay esperanza.
30 Dabit percutienti se maxillam: saturabitur opprobriis.
Dará la mejilla al que le hiriere; hartaráse de afrenta.
31 Quia non repellet in sempiternum Dominus.
Porque el Señor no desechará para siempre:
32 Quia si abjecit, et miserebitur, secundum multitudinem misericordiarum suarum.
Antes si afligiere, también se compadecerá según la multitud de sus misericordias.
33 Non enim humiliavit ex corde suo et abjecit filios hominum.
Porque no aflige ni congoja de su corazón á los hijos de los hombres.
34 Ut conteret sub pedibus suis omnes vinctos terræ.
Desmenuzar bajo de sus pies todos los encarcelados de la tierra,
35 Ut declinaret judicium viri in conspectu vultus Altissimi.
Hacer apartar el derecho del hombre ante la presencia del Altísimo,
36 Ut perverteret hominem in judicio suo; Dominus ignoravit.
Trastornar al hombre en su causa, el Señor no lo sabe.
37 Quis est iste qui dixit ut fieret, Domino non jubente?
¿Quién [será] aquel que diga, que vino [algo] que el Señor no mandó?
38 Ex ore Altissimi non egredientur nec mala nec bona?
¿De la boca del Altísimo no saldrá malo y bueno?
39 Quid murmuravit homo vivens, vir pro peccatis suis?
¿Por qué murmura el hombre viviente, el hombre en su pecado?
40 Scrutemur vias nostras, et quæramus, et revertamur ad Dominum.
Escudriñemos nuestros caminos, y busquemos, y volvámonos á Jehová.
41 Levemus corda nostra cum manibus ad Dominum in cælos.
Levantemos nuestros corazones con las manos á Dios en los cielos.
42 Nos inique egimus, et ad iracundiam provocavimus; idcirco tu inexorabilis es.
Nosotros nos hemos rebelado, y fuimos desleales; tú no perdonaste.
43 Operuisti in furore, et percussisti nos; occidisti, nec pepercisti.
Desplegaste la ira, y nos perseguiste; mataste, no perdonaste.
44 Opposuisti nubem tibi, ne transeat oratio.
Te cubriste de nube, porque no pasase la oración [nuestra].
45 Eradicationem et abjectionem posuisti me in medio populorum.
Raedura y abominación nos tornaste en medio de los pueblos.
46 Aperuerunt super nos os suum omnes inimici.
Todos nuestros enemigos abrieron sobre nosotros su boca.
47 Formido et laqueus facta est nobis vaticinatio, et contritio.
Temor y lazo fué para nosotros, asolamiento y quebrantamiento.
48 Divisiones aquarum deduxit oculus meus, in contritione filiæ populi mei.
Ríos de aguas echan mis ojos, por el quebrantamiento de la hija de mi pueblo.
49 Oculus meus afflictus est, nec tacuit, eo quod non esset requies.
Mis ojos destilan, y no cesan, porque no hay alivio,
50 Donec respiceret et videret Dominus de cælis.
Hasta que Jehová mire y vea desde los cielos.
51 Oculus meus deprædatus est animam meam in cunctis filiabus urbis meæ.
Mis ojos contristaron mi alma, por todas las hijas de mi ciudad.
52 Venatione ceperunt me quasi avem inimici mei gratis.
Mis enemigos me dieron caza como á ave, sin por qué.
53 Lapsa est in lacum vita mea, et posuerunt lapidem super me.
Ataron mi vida en mazmorra, pusieron piedra sobre mí.
54 Inundaverunt aquæ super caput meum; dixi: Perii.
Aguas de avenida vinieron sobre mi cabeza; yo dije: Muerto soy.
55 Invocavi nomen tuum, Domine, de lacu novissimo.
Invoqué tu nombre, oh Jehová, desde la cárcel profunda.
56 Vocem meam audisti; ne avertas aurem tuam a singultu meo et clamoribus.
Oiste mi voz; no escondas tu oído á mi clamor, para mi respiro.
57 Appropinquasti in die quando invocavi te; dixisti: Ne timeas.
Acercástete el día que te invoqué: dijiste: No temas.
58 Judicasti, Domine, causam animæ meæ, redemptor vitæ meæ.
Abogaste, Señor, la causa de mi alma; redimiste mi vida.
59 Vidisti, Domine, iniquitatem illorum adversum me: judica judicium meum.
Tú has visto, oh Jehová, mi agravio; defiende mi causa.
60 Vidisti omnem furorem, universas cogitationes eorum adversum me.
Tú has visto toda su venganza; todos sus pensamientos contra mí.
61 Audisti opprobrium eorum, Domine, omnes cogitationes eorum adversum me.
Tú has oído el oprobio de ellos, oh Jehová, todas sus maquinaciones contra mí;
62 Labia insurgentium mihi, et meditationes eorum adversum me tota die.
Los dichos de los que contra mí se levantaron, y su designio contra mí todo el día.
63 Sessionem eorum et resurrectionem eorum vide; ego sum psalmus eorum.
Su sentarse, y su levantarse mira: yo soy su canción.
64 Redes eis vicem, Domine, juxta opera manuum suarum.
Dales el pago, oh Jehová, según la obra de sus manos.
65 Dabis eis scutum cordis, laborem tuum.
Dales ansia de corazón, tu maldición á ellos.
66 Persequeris in furore, et conteres eos sub cælis, Domine.
Persíguelos en tu furor, y quebrántalos de debajo de los cielos, oh Jehová.

< Lamentationes 3 >