< Job 6 >

1 Respondens autem Job, dixit:
Entonces Job respondió:
2 Utinam appenderentur peccata mea quibus iram merui, et calamitas quam patior, in statera!
“Si se pudiera pesar mi dolor y poner mis problemas en una balanza
3 Quasi arena maris hæc gravior appareret; unde et verba mea dolore sunt plena:
serían más pesados que la arena del mar. Por eso hablé tan precipitadamente.
4 quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum; et terrores Domini militant contra me.
Porque las flechas del Todopoderoso están en mí; su veneno mina mi espíritu. Los terrores de Dios están alineados contra mí.
5 Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?
¿No rebuznan los burros salvajes cuando se les acaba la hierba? ¿No gime el ganado cuando no tiene comida?
6 aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare quod gustatum affert mortem?
¿Se puede comer sin sal algo que no tiene sabor? ¿Tiene algún sabor la clara del huevo?
7 Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc, præ angustia, cibi mei sunt.
No puedo tocar ningún alimento, ¡la sola idea me hace sentir enfermo!
8 Quis det ut veniat petitio mea, et quod expecto tribuat mihi Deus?
¡Oh, si pudiera tener lo que realmente quiero, que Dios me diera lo que más deseo!
9 et qui cœpit, ipse me conterat; solvat manum suam, et succidat me?
¡Que Dios estuviera dispuesto a aplastarme hasta la muerte, que me dejara morir!
10 Et hæc mihi sit consolatio, ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
Pero aún me consuela saber, haciéndome feliz a través del dolor interminable, que nunca he rechazado las palabras de Dios.
11 Quæ est enim fortitudo mea, ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
“¿Por qué debo seguir esperando si no tengo fuerzas? ¿Por qué debo seguir adelante si no sé lo que me va a pasar?
12 Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.
¿Acaso soy fuerte como una roca? ¿Acaso soy de bronce?
13 Ecce non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
¿Cómo puedo ayudarme a mí mismo ahora que cualquier posibilidad de éxito ha desaparecido?
14 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
Quien no es amable con un amigo ha dejado de respetar al Todopoderoso.
15 Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
Mis hermanos han actuado con el mismo engaño que un arroyo del desierto, aguas caudalosas en el desierto que se desvanecen.
16 Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
El arroyo se desborda cuando está lleno de hielo oscuro y nieve derretida,
17 Tempore quo fuerint dissipati, peribunt; et ut incaluerit, solventur de loco suo.
pero con el calor se seca y desaparece, esfumándose de donde estaba.
18 Involutæ sunt semitæ gressuum eorum; ambulabunt in vacuum, et peribunt.
Las caravanas de camellos se apartan para buscar agua, pero no la encuentran y mueren.
19 Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
Las caravanas de Tema buscaron, los viajeros de Saba se confiaron,
20 Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
pero sus esperanzas se desvanecieron: llegaron y no encontraron nada.
21 Nunc venistis; et modo videntes plagam meam, timetis.
“Ahora no ayudan en nada. Así de simple: ven mi problema y tienen miedo.
22 Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
¿Les he pedido algo? ¿Acaso les he pedido que sobornen a alguien a mi favor, usando su propio dinero?
23 vel: Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
¿Les he pedido que me rescaten de un enemigo? ¿Les he pedido que me salven de mis opresores?
24 Docete me, et ego tacebo: et si quid forte ignoravi, instruite me.
Explíquenme esto y me callaré. Muéstrenme en qué me equivoco.
25 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
Las palabras sinceras son dolorosas, ¿pero qué prueban sus argumentos?
26 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
¿Van a discutir sobre lo que he dicho, cuando las palabras de alguien desesperado deberían dejar que el viento se las lleve?
27 Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
¡Son capaces de jugar a los dados para ganarle un huérfano, así como son capaces de regatear con su amigo!
28 Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.
¡Mírenme a los ojos y digan si les miento en la cara!
29 Respondete, obsecro, absque contentione; et loquentes id quod justum est, judicate.
¡No hablen así! ¡No sean injustos! Lo que digo es correcto.
30 Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.
No estoy diciendo mentiras. ¿Acaso no sabría yo mismo si me equivoco?”

< Job 6 >