< Job 32 >

1 Omiserunt autem tres viri isti respondere Job, eo quod justus sibi videretur.
Los tres amigos de Job dejaron de responderle porque él seguía protestando su inocencia.
2 Et iratus indignatusque est Eliu filius Barachel Buzites, de cognatione Ram: iratus est autem adversum Job, eo quod justum se esse diceret coram Deo.
Entonces Eliú, hijo de Baraquel el Buzita, de la familia de Ram, se enojó. Se enojó con Job por afirmar que él tenía la razón y no Dios.
3 Porro adversum amicos ejus indignatus est, eo quod non invenissent responsionem rationabilem, sed tantummodo condemnassent Job.
Eliú también se enfadó con los tres amigos de Job porque hacían ver que Dios estaba equivocado, ya que no habían sido capaces de responder a Job.
4 Igitur Eliu expectavit Job loquentem, eo quod seniores essent qui loquebantur.
Elihú había esperado a que los otros tres hablaran con Job, ya que eran mayores que él.
5 Cum autem vidisset quod tres respondere non potuissent, iratus est vehementer.
Pero al ver que no podían responder a Job, se enojó mucho.
6 Respondensque Eliu filius Barachel Buzites, dixit: Junior sum tempore, vos autem antiquiores: idcirco, demisso capite, veritus sum vobis indicare meam sententiam.
Eliú, hijo de Baraquel el Buzita, dijo: “Yo soy joven y ustedes son viejos, por eso me resistí a decirles lo que sé.
7 Sperabam enim quod ætas prolixior loqueretur, et annorum multitudo doceret sapientiam.
Me dije a mí mismo: ‘Los que son mayores deben hablar, los que son mayores deben enseñar la sabiduría’.
8 Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam.
Sin embargo, hay un espíritu en los seres humanos, el aliento del Todopoderoso, que les da entendimiento.
9 Non sunt longævi sapientes, nec senes intelligunt judicium.
No son los viejos los que son sabios, ni los ancianos los que saben lo que es correcto.
10 Ideo dicam: Audite me: ostendam vobis etiam ego meam sapientiam.
Por eso te digo que me escuches ahora: déjame decirte lo que sé.
11 Expectavi enim sermones vestros; audivi prudentiam vestram, donec disceptaremini sermonibus;
Pues bien, esperé a oír lo que tenías que decir, escuchando tus ideas mientras buscabas las palabras adecuadas para hablar.
12 et donec putabam vos aliquid dicere, considerabam: sed, ut video, non est qui possit arguere Job, et respondere ex vobis sermonibus ejus.
Les he prestado mucha atención a todos, y ninguno ha demostrado que Job estuviera equivocado ni ha respondido a sus argumentos.
13 Ne forte dicatis: Invenimus sapientiam: Deus projecit eum, non homo.
No digan dentro de ustedes mismo: ‘Somos muy sabios’, porque Dios, y no un ser humano, les demostrará que están equivocados.
14 Nihil locutus est mihi: et ego non secundum sermones vestros respondebo illi.
Job no alineó sus argumentos contra mí, y yo no le responderé como ustedes lo hicieron.
15 Extimuerunt, nec responderunt ultra, abstuleruntque a se eloquia.
Se quedaron sin palabras, sin nada más que decir.
16 Quoniam igitur expectavi, et non sunt locuti: steterunt, nec ultra responderunt:
¿Debo seguir esperando, siendo que no hablan y solo están ahí de pie sin decir nada?
17 respondebo et ego partem meam, et ostendam scientiam meam.
Pues ahora yo también daré mi respuesta. Les diré lo que sé.
18 Plenus sum enim sermonibus, et coarctat me spiritus uteri mei.
¡Tengo tanto que decir que no puedo retener las palabras!
19 En venter meus quasi mustum absque spiraculo, quod lagunculas novas disrumpit.
Por dentro soy como un vino en fermentación, embotellado; como odres nuevos a punto de estallar.
20 Loquar, et respirabo paululum: aperiam labia mea, et respondebo.
Tengo que hablar antes de estallar; abriré mis labios para responderle.
21 Non accipiam personam viri, et Deum homini non æquabo.
No tomaré partido, y no voy a adular a nadie.
22 Nescio enim quamdiu subsistam, et si post modicum tollat me factor meus.
No sé adular, y si lo hiciera mi Creador pronto me destruiría”.

< Job 32 >