< Job 16 >

1 Respondens autem Job, dixit:
Y RESPONDIÓ Job, y dijo:
2 Audivi frequenter talia: consolatores onerosi omnes vos estis.
Muchas veces he oído cosas como estas: consoladores molestos sois todos vosotros.
3 Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est, si loquaris?
¿Tendrán fin las palabras ventosas? ó ¿qué te animará á responder?
4 Poteram et ego similia vestri loqui, atque utinam esset anima vestra pro anima mea: consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos;
También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, que yo os tendría compañía en las palabras, y sobre vosotros movería mi cabeza.
5 roborarem vos ore meo, et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
[Mas] yo os alentaría con mis palabras, y la consolación de mis labios apaciguaría [el dolor vuestro].
6 Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus, et si tacuero, non recedet a me.
Si hablo, mi dolor no cesa; y si dejo [de hablar], no se aparta de mí.
7 Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
Empero ahora me ha fatigado: has tú asolado toda mi compañía.
8 Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.
Tú me has arrugado; testigo es mi flacura, que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.
9 Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
Su furor [me] destrizó, y me ha sido contrario: crujió sus dientes contra mí; contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.
10 Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam: satiati sunt pœnis meis.
Abrieron contra mí su boca; hirieron mis mejillas con afrenta; contra mí se juntaron todos.
11 Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.
Hame entregado Dios al mentiroso, y en las manos de los impíos me hizo estremecer
12 Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.
Próspero estaba, y desmenuzóme: y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, y púsome por blanco suyo.
13 Circumdedit me lanceis suis; convulneravit lumbos meos: non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
Cercáronme sus flecheros, partió mis riñones, y no perdonó: mi hiel derramó por tierra.
14 Concidit me vulnere super vulnus: irruit in me quasi gigas.
Quebrantóme de quebranto sobre quebranto; corrió contra mí como un gigante.
15 Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.
Yo cosí saco sobre mi piel, y cargué mi cabeza de polvo.
16 Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.
Mi rostro está enlodado con lloro, y mis párpados entenebrecidos:
17 Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.
A pesar de no haber iniquidad en mis manos, y de haber sido mi oración pura.
18 Terra, ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus:
¡Oh tierra! no cubras mi sangre, y no haya lugar á mi clamor.
19 ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis.
Mas he aquí que en los cielos está mi testigo, y mi testimonio en las alturas.
20 Verbosi amici mei: ad Deum stillat oculus meus:
Disputadores [son] mis amigos: [mas] á Dios destilarán mis ojos.
21 atque utinam sic judicaretur vir cum Deo, quomodo judicatur filius hominis cum collega suo.
¡Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, como con su prójimo!
22 Ecce enim breves anni transeunt, et semitam per quam non revertar ambulo.
Mas los años contados vendrán, y yo iré el camino por donde no volveré.

< Job 16 >