< Job 16 >

1 Respondens autem Job, dixit:
Entonces Job respondió:
2 Audivi frequenter talia: consolatores onerosi omnes vos estis.
“Ya he oído todo esto antes. ¡Son consoladores que sólo causan problemas!
3 Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est, si loquaris?
¿No cesarán sus discursos que son como el viento? ¿Qué les molesta tanto como para que tengan que responderme?
4 Poteram et ego similia vestri loqui, atque utinam esset anima vestra pro anima mea: consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos;
Podría hablar como si ustedes estuvieran en mi lugar, encadenando palabras para criticarlos, ridiculizándolos con un movimiento de cabeza.
5 roborarem vos ore meo, et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
Podría edificarlos con mi boca diciendo palabras; el movimiento de mis labios aliviaría su dolor.
6 Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus, et si tacuero, non recedet a me.
Para mí, si hablo no se alivia mi dolor, y si no hablo el dolor sigue ahí.
7 Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
“Dios, me has agotado. Has destruido a toda mi familia.
8 Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.
Me has hecho marchitar, lo cual es un testimonio contra mí; mi cuerpo delgado atestigua contra mí.
9 Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
Me ha desgarrado en su cólera; en su hostilidad ha rechinado los dientes contra mí; mi enemigo me atraviesa con su mirada feroz.
10 Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam: satiati sunt pœnis meis.
La gente me mira con la boca abierta, me abofetean en las mejillas para burlarse de mí, se agolpan a mi alrededor para atacarme.
11 Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.
Dios me ha entregado a la gente malvada; me ha arrojado en sus manos.
12 Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.
“Yo vivía en paz y él me hizo pedazos. Me agarró por el cuello y me hizo pedazos. Me ha convertido en su blanco.
13 Circumdedit me lanceis suis; convulneravit lumbos meos: non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
Sus arqueros me rodean. Sus flechas atraviesan mis riñones sin piedad. Derrama mi hiel por el suelo.
14 Concidit me vulnere super vulnus: irruit in me quasi gigas.
Como un muro me derriba, brecha tras brecha, se abalanza sobre mí como un guerrero.
15 Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.
He sembrado tela de silicio para cubrir mi piel; mi fuerza yace rota en el polvo.
16 Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt.
Mi cara está roja de tanto llorar y sombras oscuras rodean mis ojos,
17 Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces.
aunque no he hecho nada malo y mi oración es pura.
18 Terra, ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus:
“Tierra, no cubras mi sangre. Que mi grito no encuentre lugar para esconderse.
19 ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis.
Mira, ahora mismo mi testigo está en el cielo; el que habla por mí está en las alturas.
20 Verbosi amici mei: ad Deum stillat oculus meus:
Mis amigos me desprecian, pero mis ojos derraman lágrimas ante Dios.
21 atque utinam sic judicaretur vir cum Deo, quomodo judicatur filius hominis cum collega suo.
Quiero que mi testigo hable por mí ante Dios como quien habla por su amigo.
22 Ecce enim breves anni transeunt, et semitam per quam non revertar ambulo.
Porque dentro de pocos años andaré por ese camino del que no volveré”.

< Job 16 >