< Job 10 >

1 Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.
¡Odio mi vida! Permíteme hablar libremente de mis quejas; no puedo guardarme mi amargura.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
Le diré a Dios: “No te limites a condenarme; dime qué tienes contra mí.
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
¿Te gusta acusarme? ¿Por qué me rechazas a mí, a quien has creado con tus propias manos, y sin embargo te alegras de las maquinaciones de los malvados?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
¿Tienes ojos humanos? ¿Ves como los seres humanos?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
¿Es tu vida tan corta como la de los mortales? ¿Son tus años tan breves como los de la humanidad,
6 Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
para que tengas que examinar mis males e investigar mis pecados?
7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
Aunque sabes que no soy culpable, nadie puede salvarme de ti.
8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?
Me hiciste y me diste forma con tus propias manos, y sin embargo me destruyes.
9 Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Recuerda que me diste forma como a un pedazo de arcilla; ¿vas a volver a convertirme en polvo?
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
Me derramaste como la leche, me cuajaste como el queso.
11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
Me vestiste de piel y carne; tejiste mi cuerpo con huesos y músculos.
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
Me diste vida y me mostraste tu bondad; me has cuidado mucho.
13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
“Pero guardaste estas cosas en tu corazón. Sé que tu propósito era
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
vigilarme, y si pecaba, entonces no perdonarías mis males.
15 Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Si soy culpable, estoy en problemas; si soy inocente, no puedo mantener la cabeza en alto porque estoy totalmente deshonrado al ver mis sufrimientos.
16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
Si mantengo la cabeza alta me persigues como un león, mostrando lo poderoso que eres para herirme.
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
Repites tus argumentos contra mí, derramas más y más tu ira contra mí, envías nuevos ejércitos contra mí.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
“¿Por qué me dejaste nacer? Ojalá hubiera muerto y nadie me hubiera visto nunca.
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Hubiera sido mejor que nunca hubiera existido, llevado directamente del vientre a la tumba.
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
Sólo me quedan unos días, así que ¿por qué no me dejas en paz para que pueda tener un poco de paz
21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
antes de ir al sitio de donde nunca volveré, la tierra de las tinieblas y la sombra de la muerte?
22 Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
La tierra de la oscuridad total donde se encuentra la sombra de la muerte, un lugar de caos donde la luz misma es oscuridad”.

< Job 10 >