< Psalmorum 88 >

1 Canticum Psalmi, Filiis Core, in finem, pro Maheleth ad respondendum, intellectus Eman Ezrahitæ. Domine Deus salutis meæ: in die clamavi, et nocte coram te.
Canto. Salmo dei figliuoli di Kore. Per il Capo de’ musici. Da cantarsi mestamente. Cantico di Heman, l’Ezrahita. O Eterno, Dio della mia salvezza, io grido giorno e notte nel tuo cospetto.
2 Intret in conspectu tuo oratio mea: inclina aurem tuam ad precem meam:
Venga la mia preghiera dinanzi a te, inclina il tuo orecchio al mio grido;
3 Quia repleta est malis anima mea: et vita mea inferno appropinquavit. (Sheol h7585)
poiché l’anima mia è sazia di mali, e la mia vita è giunta presso al soggiorno dei morti. (Sheol h7585)
4 Æstimatus sum cum descendentibus in lacum: factus sum sicut homo sine adiutorio,
Io son contato fra quelli che scendon nella fossa; son come un uomo che non ha più forza.
5 inter mortuos liber, Sicut vulnerati dormientes in sepulchris, quorum non es memor amplius: et ipsi de manu tua repulsi sunt.
Prostrato sto fra i morti, come gli uccisi che giaccion nella tomba, de’ quali tu non ti ricordi più, e che son fuor della portata della tua mano.
6 Posuerunt me in lacu inferiori: in tenebrosis, et in umbra mortis.
Tu m’hai posto nella fossa più profonda, in luoghi tenebrosi, negli abissi.
7 Super me confirmatus est furor tuus: et omnes fluctus tuos induxisti super me.
L’ira tua pesa su me, e tu m’hai abbattuto con tutti i tuoi flutti. (Sela)
8 Longe fecisti notos meos a me: posuerunt me abominationem sibi. Traditus sum, et non egrediebar:
Tu hai allontanato da me i miei conoscenti, m’hai reso un’abominazione per loro. Io son rinchiuso e non posso uscire.
9 oculi mei languerunt præ inopia. Clamavi ad te Domine tota die: expandi ad te manus meas.
L’occhio mio si consuma per l’afflizione; io t’invoco ogni giorno, o Eterno, stendo verso te le mie mani.
10 Numquid mortuis facies mirabilia: aut medici suscitabunt, et confitebuntur tibi?
Opererai tu qualche miracolo per i morti? I trapassati risorgeranno essi a celebrarti? (Sela)
11 Numquid narrabit aliquis in sepulchro misericordiam tuam, et veritatem tuam in perditione?
La tua benignità sarà ella narrata nel sepolcro, o la tua fedeltà nel luogo della distruzione?
12 Numquid cognoscentur in tenebris mirabilia tua: et iustitia tua in terra oblivionis?
Le tue maraviglie saranno esse note nelle tenebre, e la tua giustizia nella terra dell’oblìo?
13 Et ego ad te, Domine, clamavi, et mane oratio mea præveniet te.
Ma, quant’è a me, o Eterno, io grido a te, e la mattina la mia preghiera ti viene incontro.
14 Ut quid Domine repellis orationem meam: avertis faciem tuam a me?
Perché, o Eterno, rigetti tu l’anima mia? Perché nascondi il tuo volto da me?
15 Pauper sum ego, et in laboribus a iuventute mea: exaltatus autem, humiliatus sum et conturbatus.
Io sono afflitto, e morente fin da giovane; io porto il peso dei tuoi terrori e sono smarrito.
16 In me transierunt iræ tuæ: et terrores tui conturbaverunt me.
I tuoi furori mi son passati addosso; i tuoi terrori m’annientano,
17 Circumdederunt me sicut aqua tota die: circumdederunt me simul.
mi circondano come acque ogni giorno, mi attornian tutti assieme.
18 Elongasti a me amicum, et proximum: et notos meos a miseria.
Hai allontanato da me amici e compagni; i miei conoscenti sono le tenebre.

< Psalmorum 88 >