< Proverbiorum 19 >

1 Melior est pauper, qui ambulat in simplicitate sua, quam dives torquens labia sua, et insipiens.
Meglio un povero che cammina nella sua integrità, di colui ch’è perverso di labbra ed anche stolto.
2 Ubi non est scientia animæ, non est bonum: et qui festinus est pedibus, offendet.
L’ardore stesso, senza conoscenza, non è cosa buona: e chi cammina in fretta sbaglia strada.
3 Stultitia hominis supplantat gressus eius: et contra Deum fervet animo suo.
La stoltezza dell’uomo ne perverte la via, ma il cuor di lui s’irrita contro l’Eterno.
4 Divitiæ addunt amicos plurimos: a paupere autem et hi, quos habuit, separantur.
Le ricchezze procurano gran numero d’amici, ma il povero è abbandonato anche dal suo compagno.
5 Testis falsus non erit impunitus: et qui mendacia loquitur, non effugiet.
Il falso testimonio non rimarrà impunito, e chi spaccia menzogne non avrà scampo.
6 Multi colunt personam potentis, et amici sunt dona tribuentis.
Molti corteggiano l’uomo generoso, e tutti sono amici dell’uomo munificente.
7 Fratres hominis pauperis oderunt eum: insuper et amici procul recesserunt ab eo. Qui tantum verba sectatur, nihil habebit:
Tutti i fratelli del povero l’odiano, quanto più gli amici suoi s’allontaneranno da lui! Ei li sollecita con parole, ma già sono scomparsi.
8 qui autem possessor est mentis, diligit animam suam, et custos prudentiæ inveniet bona.
Chi acquista senno ama l’anima sua; e chi serba con cura la prudenza troverà del bene.
9 Falsus testis non erit impunitus: et qui loquitur mendacia, peribit.
Il falso testimonio non rimarrà impunito, e chi spaccia menzogne perirà.
10 Non decent stultum deliciæ: nec servum dominari principibus.
Vivere in delizie non s’addice allo stolto; quanto meno s’addice allo schiavo dominare sui principi!
11 Doctrina viri per patientiam noscitur: et gloria eius est iniqua prætergredi.
Il senno rende l’uomo lento all’ira, ed egli stima sua gloria il passar sopra le offese.
12 Sicut fremitus leonis, ita et regis ira: et sicut ros super herbam, ita et hilaritas eius.
L’ira del re è come il ruggito d’un leone, ma il suo favore è come rugiada sull’erba.
13 Dolor patris, filius stultus: et tecta iugiter perstillantia, litigiosa mulier.
Un figliuolo stolto è una grande sciagura per suo padre, e le risse d’una moglie sono il gocciolar continuo d’un tetto.
14 Domus, et divitiæ dantur a parentibus: a Domino autem proprie uxor prudens.
Casa e ricchezze sono un’eredità dei padri, ma una moglie giudiziosa è un dono dell’Eterno.
15 Pigredo immittit soporem, et anima dissoluta esuriet.
La pigrizia fa cadere nel torpore, e l’anima indolente patirà la fame.
16 Qui custodit mandatum, custodit animam suam: qui autem negligit viam suam, mortificabitur.
Chi osserva il comandamento ha cura dell’anima sua, ma chi non si dà pensiero della propria condotta morrà.
17 Fœneratur Domino qui miseretur pauperis: et vicissitudinem suam reddet ei.
Chi ha pietà del povero presta all’Eterno, che gli contraccambierà l’opera buona.
18 Erudi filium tuum, ne desperes: ad interfectionem autem eius ne ponas animam tuam.
Castiga il tuo figliuolo, mentre c’è ancora speranza, ma non ti lasciar andare sino a farlo morire.
19 Qui impatiens est, sustinebit damnum: et cum rapuerit, aliud apponet.
L’uomo dalla collera violenta dev’esser punito; ché, se lo scampi, dovrai tornare daccapo.
20 Audi consilium, et suscipe disciplinam, ut sis sapiens in novissimis tuis.
Ascolta il consiglio e ricevi l’istruzione, affinché tu diventi savio per il resto della vita.
21 Multæ cogitationes in corde viri: voluntas autem Domini permanebit.
Ci sono molti disegni nel cuor dell’uomo, ma il piano dell’Eterno è quello che sussiste.
22 Homo indigens misericors est: et melior est pauper quam vir mendax.
Ciò che rende caro l’uomo è la bontà, e un povero val più d’un bugiardo.
23 Timor Domini ad vitam: et in plenitudine commorabitur, absque visitatione pessima.
Il timor dell’Eterno mena alla vita; chi l’ha si sazia, e passa la notte non visitato da alcun male.
24 Abscondit piger manum suam sub ascella, nec ad os suum applicat eam.
Il pigro tuffa la mano nel piatto, e non fa neppur tanto da portarla alla bocca.
25 Pestilente flagellato stultus sapientior erit: si autem corripueris sapientem, intelliget disciplinam.
Percuoti il beffardo, e il semplice si farà accorto; riprendi l’intelligente, e imparerà la scienza.
26 Qui affligit patrem, et fugat matrem, ignominiosus est et infelix.
Il figlio che fa vergogna e disonore, rovina suo padre e scaccia sua madre.
27 Non cesses fili audire doctrinam, nec ignores sermones scientiæ.
Cessa, figliuol mio, d’ascoltar l’istruzione, se ti vuoi allontanare dalle parole della scienza.
28 Testis iniquus deridet iudicium: et os impiorum devorat iniquitatem.
Il testimonio iniquo si burla della giustizia, e la bocca degli empi trangugia l’iniquità.
29 Parata sunt derisoribus iudicia: et mallei percutientes stultorum corporibus.
I giudici son preparati per i beffardi e le percosse per il dosso degli stolti.

< Proverbiorum 19 >