Job 7

1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.

Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.

2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui:

Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,

3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.

so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.

4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.

Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.

5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.

Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.

6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.

Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.

7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.

Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.

8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.

Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.

9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)

Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)

10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.

snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.

11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animæ meæ.

Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.

12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?

Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?

13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:

Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -

14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.

då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,

15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.

so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.

16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.

D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.

17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?

Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,

18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:

heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?

19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?

Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?

20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?

Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?

21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quæsieris, non subsistam.

Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»