Job 14

1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

5 Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui præteriri non poterunt.

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

7 Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

9 Ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quæso est?

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat:

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

12 Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585)

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

14 Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

15 Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

16 Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

19 Lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

20 Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

21 Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

22 Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.