< Job 14 >

1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.
L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.
2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.
3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?
E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!
4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?
Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.
5 Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui præteriri non poterunt.
Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,
6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.
storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.
7 Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.
Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.
8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,
9 Ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:
a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.
10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quæso est?
Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?
11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat:
Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;
12 Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.
così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585)
Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!… (Sheol h7585)
14 Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;
15 Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.
tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.
16 Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.
Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;
17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.
le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.
18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.
La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,
19 Lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.
le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.
20 Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.
Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.
21 Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.
Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;
22 Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.
questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto”.

< Job 14 >