< Psalmorum 102 >

1 Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. [Domine, exaudi orationem meam, et clamor meus ad te veniat.
Orazione dell'afflitto, essendo angosciato, e spandendo il suo lamento davanti a Dio SIGNORE, ascolta la mia orazione, E venga il mio grido infino a te.
2 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam; in quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
Non nasconder la tua faccia da me; Nel giorno che io sono in distretta, inchina a me il tuo orecchio; Nel giorno che io grido, affrettati a rispondermi.
3 Quia defecerunt sicut fumus dies mei, et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Perciocchè i miei giorni son venuti meno come fumo, E le mie ossa sono arse come un tizzone.
4 Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum, quia oblitus sum comedere panem meum.
Il mio cuore è stato percosso come erba, Ed è seccato; Perciocchè io ho dimenticato di mangiare il mio pane.
5 A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
Le mie ossa sono attaccate alla mia carne, Per la voce de' miei gemiti.
6 Similis factus sum pellicano solitudinis; factus sum sicut nycticorax in domicilio.
Io son divenuto simile al pellicano del deserto; E son come il gufo delle solitudini.
7 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Io vegghio, e sono Come il passero solitario sopra il tetto. I miei nemici mi fanno vituperio tuttodì;
8 Tota die exprobrabant mihi inimici mei, et qui laudabant me adversum me jurabant:
Quelli che sono infuriati contro a me fanno delle esecrazioni di me.
9 quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam,
Perciocchè io ho mangiata la cenere come pane, Ed ho temperata la mia bevanda con lagrime.
10 a facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
Per la tua indegnazione, e per lo tuo cruccio; Perciocchè, avendomi levato ad alto, tu mi hai gettato [a basso].
11 Dies mei sicut umbra declinaverunt, et ego sicut fœnum arui.
I miei giorni [son] come l'ombra che dichina; Ed io son secco come erba.
12 Tu autem, Domine, in æternum permanes, et memoriale tuum in generationem et generationem.
Ma tu, Signore, dimori in eterno E la tua memoria [è] per ogni età.
13 Tu exsurgens misereberis Sion, quia tempus miserendi ejus, quia venit tempus:
Tu ti leverai, tu avrai compassione di Sion; Perciocchè [egli è] tempo di averne pietà; Perciocchè il termine è giunto.
14 quoniam placuerunt servis tuis lapides ejus, et terræ ejus miserebuntur.
Imperocchè i tuoi servitori hanno affezione alle pietre di essa, Ed hanno pietà della sua polvere.
15 Et timebunt gentes nomen tuum, Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam:
E le genti temeranno il Nome del Signore, E tutti i re della terra la tua gloria,
16 quia ædificavit Dominus Sion, et videbitur in gloria sua.
Quando il Signore avrà riedificata Sion, [Quando] egli sarà apparito nella sua gloria,
17 Respexit in orationem humilium et non sprevit precem eorum.
Ed avrà volto lo sguardo all'orazione de' desolati, E non avrà sprezzata la lor preghiera.
18 Scribantur hæc in generatione altera, et populus qui creabitur laudabit Dominum.
Ciò sarà scritto all'età a venire; E il popolo che sarà creato loderà il Signore.
19 Quia prospexit de excelso sancto suo; Dominus de cælo in terram aspexit:
Perciocchè egli avrà riguardato dall'alto luogo della sua santità; Perciocchè il Signore avrà mirato dal cielo verso la terra;
20 ut audiret gemitus compeditorum; ut solveret filios interemptorum:
Per udire i gemiti de' prigioni; Per isciogliere quelli ch'erano condannati a morte;
21 ut annuntient in Sion nomen Domini, et laudem ejus in Jerusalem:
Acciocchè si narri in Sion il Nome del Signore, E la sua lode in Gerusalemme.
22 in conveniendo populos in unum, et reges, ut serviant Domino.
Quando i popoli e i regni saranno raunati insieme, Per servire al Signore.
23 Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuntia mihi:
Egli ha tra via abbattute le mie forze; Egli ha scorciati i miei giorni.
24 ne revoces me in dimidio dierum meorum, in generationem et generationem anni tui.
Io dirò: O Dio mio, non farmi trapassare al mezzo de' miei dì; I tuoi anni [durano] per ogni età.
25 Initio tu, Domine, terram fundasti, et opera manuum tuarum sunt cæli.
Tu fondasti già la terra; E i cieli [son] l'opera delle tue mani;
26 Ipsi peribunt, tu autem permanes; et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur;
Queste cose periranno, ma tu dimorerai; Ed esse invecchieranno tutte, come un vestimento; Tu le muterai come una vesta, e trapasseranno.
27 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
Ma tu [sei sempre] lo stesso, E gli anni tuoi non finiranno giammai.
28 Filii servorum tuorum habitabunt, et semen eorum in sæculum dirigetur.]
I figliuoli de' tuoi servitori abiteranno, E la progenie loro sarà stabilita nel tuo cospetto.

< Psalmorum 102 >