Job 30
1 [Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
Bet nu par mani smejas, kas jaunāki nekā es, kuru tēvus es nebūtu cienījis likt pie saviem lopu suņiem.
2 quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:
Viņu roku spēku kur es to liktu? viņu zaļums un krietnums bija pagalam.
3 egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.
No trūkuma un bada izdēdējuši tie grauza noras, tumšās tuksneša un posta vietās.
4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:
Tie nātres izplūca pa krūmiem un paegļu saknes tiem bija par barību.
5 qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
No ļaužu vidus tie tapa izdzīti un tiem uzkliedza kā zagļiem.
6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:
Bailīgās gravās tiem bija jādzīvo, ir zemes un akmeņu caurumos.
7 qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:
Krūmos tie brēca, un dadžos tie gūlās,
8 filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
Nesaprašu un negoda ļaužu bērni, kas no zemes bija izdzīti!
9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
Bet nu es tiem esmu tapis par dziesmiņu un esmu tiem par pasaku.
10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
Tie mani tura par negantību, atstājās tālu no manis un nekaunas man vaigā spļaudīt.
11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
Jo Dievs manu dvēseli ir darījis gurdenu un mani apbēdinājis; tad tie vairs nevaldās manā priekšā.
12 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
Pa labo roku ceļas puikas un stumda manas kājas un taisa savu ceļu, mani samaitāt.
13 Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.
Tie salauž manu laipu, tie palīdz mani gāzt, paši būdami bez palīga.
14 Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
Tie nāk kā caur platu plīsumu; ar lielu troksni tie plūst šurpu.
15 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
Briesmas man uzbrukušas, kā ar vētru aizdzīta mana godība, un kā mākonis nozudusi mana laime.
16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
Tādēļ nu mana dvēsele nerimst iekš manis, un bēdu laiks mani aizgrābis.
17 Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.
Naktī mani kauli top izurbti iekš manis, un kas mani grauž, nerimst.
18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me.
Caur varenu spēku mans apģērbs pārvērties; tas mani žņaudz, kā apkakle.
19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
Viņš mani iemetis dubļos, un es esmu tapis kā pīšļi un pelni.
20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
Es Tevi piesaucu, bet Tu man neatbildi, es gaidu, bet Tu tik skaties.
21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
Tu pret mani esi palicis briesmīgs, ar Savu vareno roku Tu man turies pretī.
22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.
Tu mani pacēli, kā vējš mani aiznes, un man izkūst visa laime.
23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
Jo es zinu, ka Tu mani nodosi nāvē, kur visi dzīvie kopā aiziet mājot.
24 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
Tomēr, vai krītot neizstiepj roku, jeb vai bojā ejot nebrēc.
25 Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
Vai es neraudāju par grūtdienīti vai mana dvēsele nenoskuma par apbēdināto?
26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
Bet kad es nu gaidīju labumu, tad nāca ļaunums; kad es cerēju uz gaišumu, tad nāca tumsība.
27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.
Manas iekšas verd un nemitās, bēdu dienas man uzgājušas.
28 Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.
Es esmu melns, bet ne no saules, es paceļos un kliedzu draudzes vidū.
29 Frater fui draconum, et socius struthionum.
Vilkiem esmu palicis par brāli un pūces bērniem par biedri.
30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
Mana āda palikusi melna uz manis, un mani kauli ir izkaltuši no karstuma.
31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.]
Tādēļ mana kokle ir tapusi par žēlabām un mana stabule par vaimanām.
