< Job 10 >

1 [Tædet animam meam vitæ meæ; dimittam adversum me eloquium meum: loquar in amaritudine animæ meæ.
L'anima mia si annoia della mia vita. Io mi lascerò scorrere addosso il mio lamento; Io parlerò nell'amaritudine dell'anima mia.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare; indica mihi cur me ita judices.
Io dirò a Dio: Non condannarmi; Fammi assapere perchè tu litighi meco.
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adjuves?
Ti par egli ben fatto di oppressare, Di sdegnar l'opera delle tue mani, E di risplendere sopra il consiglio degli empi?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt? aut sicut videt homo, et tu videbis?
Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l'uomo?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
[Sono] i tuoi giorni come i giorni dell'uomo mortale? [Sono] i tuoi anni come l'età umana?
6 ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris,
Che tu faccia inchiesta della mia iniquità, E prenda informazione del mio peccato?
7 et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere?
A te si appartiene di conoscere che io non son reo; E non [vi è] niuno che riscuota dalla tua mano.
8 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?
Le tue mani mi hanno formato e composto; E tu mi distruggi tutto quanto d'ogn'intorno.
9 Memento, quæso, quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Deh! ricordati che tu mi hai formato come dell'argilla; E tu mi fai ritornare in polvere.
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
Non mi hai tu colato come latte, E fatto rappigliar come un cacio?
11 Pelle et carnibus vestisti me; ossibus et nervis compegisti me.
Tu mi hai vestito di pelle e di carne E mi hai contesto d'ossa e di nervi.
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
[Tu mi hai data] la vita, ed hai usata benignità inverso me; E la tua cura ha guardato lo spirito mio.
13 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
E pur tu avevi riposte queste cose nel cuor tuo; Io conosco che questo [era] appo te.
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi, cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
Se io ho peccato, tu mi hai notato, E non mi hai assolto della mia iniquità.
15 Et si impius fuero, væ mihi est; et si justus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Se io sono stato reo, guai a me; E se son giusto, non però alzo il capo, [Essendo] sazio d'ignominia, e veggendo la mia afflizione;
16 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
E se pur l'alzo, tu mi cacci a giusa di fiero leone, E torni a dimostrarti maraviglioso contro a me.
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
Tu mi produci in faccia nuovi testimoni tuoi; Tu accresci la tua indegnazione contro a me; Eserciti a muta [sono] sopra me.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret.
Perchè dunque mi hai tratto fuor della matrice? Io [vi] sarei spirato, e l'occhio d'alcuno non mi avrebbe veduto.
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Io sarei stato come se non avessi giammai avuto essere; Io sarei stato portato dal seno alla sepoltura.
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum,
I miei giorni non [sono] eglino poca cosa? cessa dunque, E rimanti da me, sì che io mi rinforzi un poco;
21 antequam vadam, et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
Avanti che io me ne vada alla terra delle tenebre, Dell'ombra della morte, onde mai non tornerò;
22 terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.]
Alla terra d'oscurità simile a caligine; D'ombra di morte, [ove] non [è] ordine alcuno; E la quale, [quando] fa chiaro, [è] simile a caligine.

< Job 10 >