ئەیوب 4
| ئینجا ئەلیفازی تێمانی وەڵامی دایەوە: | 1 |
Then responded Eliphaz the Temanite, and said: —
| «ئەگەر یەکێک قسەیەک بکات دڵگران دەبیت؟ بەڵام کێ دەتوانێت لە قسەکردن ڕابوەستێت؟ | 2 |
If one attempt a word unto thee, wilt thou be impatient? But, to restrain speech, who, can endure?
| لە یادت بێ تۆ ڕێنمایی زۆر کەست کردووە و دەستە شلبووەکانت توند کردووە. | 3 |
Lo! thou hast admonished many, and, slack hands, hast thou been wont to uphold:
| قسەکانت ئەوانەی هەستاندەوە کە کەوتوون و ئەژنۆ لەرزۆکەکانت چەسپاند. | 4 |
Him that was stumbling, have thy words raised up, and, sinking knees, hast thou strengthened.
| بەڵام ئێستا کە خۆت تووشی تەنگانە بوویت، ورەت بەرداوە، لەوەی کە بەسەر خۆت هاتووە، پەرێشان بوویت. | 5 |
But, now, it cometh upon thee, and thou despairest, It smiteth even thee, and thou art dismayed.
| ئایا پشت بە لەخواترسییەکەت نابەستیت؟ ئایا بێ کەموکوڕییەکەت هیوابەخش نییە؟ | 6 |
Is not, thy reverence, thy confidence? And is not, thy hope, the very integrity of thy ways?
| «بەبیر خۆتی بهێنەرەوە، بێتاوانێکت بینیوە فەوتابێت، یاخود کەسە سەرڕاستەکان لەناوچووبن؟ | 7 |
Remember, I pray thee, who, being innocent, hath perished, or when, the upright, have been cut off.
| وەک بینیوتە، ئەوانەی خراپە دەکێڵن و چەرمەسەری دەچێنن، خۆیان دروێنەی دەکەن. | 8 |
So far as I have seen, They who plow for iniquity and sow misery, reap the same:
| بە هەناسەی خودا لەناودەچن و بە بای تووڕەییەکەی نامێنن. | 9 |
By the blast of GOD, they perish, And, by the breath of his nostrils, are they consumed:
| مڕەمڕی شێر و دەنگی نەڕەی و کەڵبەی شێرەکان شکێنران. | 10 |
[Notwithstanding] the roaring of the lion, and the noise of the howling lion, yet, the teeth of the fierce lions, are broken:
| شێر دەفەوتێت لەبەر نەبوونی نێچیر و بەچکەی شێرەکە پەرتەوازە دەبن. | 11 |
The strong lion perishing for lack of prey, Even the whelps of the lioness, are scattered.
| «وشەیەک بۆ لای من دزەی کرد، گوێم چرپەیەکی بیست. | 12 |
But, unto me, something was brought by stealth, —and mine ear caught a whispering of the same:
| لە مۆتەکەی شەومدا کاتێک مرۆڤ خەوێکی قووڵ دەیباتەوە، | 13 |
When there were thoughts, from visions of the night, —When deep sleep falleth upon men,
| ترس و تۆقینێک منی داگرت و هەموو ئێسکەکانم لەرزین. | 14 |
Dread, came upon me, and trembling, The multitude of my bones, it put in dread:
| ڕۆحێک بە بەردەممدا تێپەڕی و مووەکانی لەشم مووچڕکەیان پێدا هات. | 15 |
Then, a spirit, over my face, floated along, The hair of my flesh bristled-up:
| ڕاوەستا، بەڵام نەمزانی چی بوو، شێوەیەک لەبەرچاوم بوو، چرپەیەک و دەنگێکم بیست: | 16 |
It stood still, but I could not distinguish its appearance, I looked, but there was no form before mine eyes, —A whispering voice, I heard: —
| ”ئایا مرۆڤ لە خودا ڕاستودروستترە، یان پیاو لە بەدیهێنەرەکەی بێگەردتر دەبێت؟ | 17 |
Shall, mortal man, be more just than GOD? Or a man be more pure than, his Maker?
| ئەگەر خودا متمانە بە خزمەتکارەکانی نەکات و گومڕایی بخاتە پاڵ فریشتەکانی، | 18 |
Lo! in his own servants, he trusteth not, and, his own messengers, he chargeth with error:
| ئەی چەند زیاتر متمانە بە دانیشتووانی ناو خانووی قوڕ ناکات، ئەوانەی بنەچەیان لە خۆڵەوەیە و وەک مۆرانە پان دەکرێنەوە. | 19 |
How much more the dwellers in houses of clay, which, in the dust, have their foundation, which are crushed sooner than a moth:
| لەنێوان بەیانی و ئێوارەدا تێکدەشکێنرێن، بێ ئەوەی کەس ئاگای لێیان بێت بۆ هەتاهەتایە لەناودەچن. | 20 |
Betwixt morning and evening, are they broken in pieces, With none to save, they utterly perish:
| ئایا گوریسی ڕەشماڵەکانیان هەڵنەکێشراوە، تاکو بەبێ دانایی بمرن؟“ | 21 |
Is not their tent-rope within them, torn away? They die, disrobed of wisdom!
