욥기 30

1 그러나 이제는 나보다 젊은 자들이 나를 기롱하는구나 그들의 아비들은 나의 보기에 나의 양떼 지키는 개 중에도 둘만하지 못한 자니라

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

2 그들은 장년의 기력이 쇠한 자니 그 손의 힘이 내게 무엇이 유익하랴

Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

3 그들은 곧 궁핍과 기근으로 파리하매 캄캄하고 거친 들에서 마른 흙을 씹으며

Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

4 떨기나무 가운데서 짠 나물도 꺾으며 대싸리 뿌리로 식물을 삼느니라

Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

5 무리는 도적을 외침 같이 그들에게 소리지름으로 그들은 사람 가운데서 쫓겨나서

Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

6 침침한 골짜기와 구덩이와 바위 구멍에서 살며

Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

7 떨기나무 가운데서 나귀처럼 부르짖으며 가시나무 아래 모여 있느니라

Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

8 그들은 본래 미련한 자의 자식이요 비천한 자의 자식으로서 고토에서 쫓겨난 자니라

[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

9 이제는 내가 그들의 노래가 되며 그들의 조롱거리가 되었고

Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

10 그들은 나를 미워하여 멀리하고 내 얼굴에 침 뱉기를 주저하지 아니하나니

Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

11 이는 하나님이 내 줄을 늘어지게 하시고 나를 곤고케 하시매 무리가 내 앞에서 굴레를 벗었음이니라

A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

12 그 낮은 무리가 내 우편에서 일어나 내 발을 밀뜨리고 나를 대적하여 멸망시킬 길을 쌓으며

Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

13 도울 자 없는 그들이 내 길을 헐고 내 재앙을 재촉하는구나

Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

14 성을 크게 파괴하고 그 파괴한 가운데로 몰려 들어 오는것 같이 그들이 내게로 달려드니

Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

15 놀람이 내게 임하는구나 그들이 내 영광을 바람 같이 모니 내 복록이 구름 같이 지나갔구나

Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

16 이제는 내 마음이 내 속에서 녹으니 환난날이 나를 잡음이라

A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

17 밤이 되면 내 뼈가 쑤시니 나의 몸에 아픔이 쉬지 아니하는구나

W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

18 하나님의 큰 능력으로 하여 옷이 추하여져서 옷깃처럼 내몸에 붙었구나

Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

19 하나님이 나를 진흙 가운데 던지셨고 나로 티끌과 재 같게 하셨구나

Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

20 내가 주께 부르짖으오나 주께서 대답지 아니하시오며 내가 섰사오나 주께서 굽어보시기만 하시나이다

Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

21 주께서 돌이켜 내게 잔혹히 하시고 완력으로 나를 핍박하시오며

Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

22 나를 바람 위에 들어 얹어 불려가게 하시며 대풍 중에 소멸케 하시나이다

Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

23 내가 아나이다 주께서 나를 죽게 하사 모든 생물을 위하여 정한 집으로 끌어 가시리이다

Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

24 그러나 사람이 넘어질 때에 어찌 손을 펴지 아니하며 재앙을 당할 때에 어찌 도움을 부르짖지 아니하겠는가

Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

25 고생의 날 보내는 자를 위하여 내가 울지 아니하였는가 빈궁한 자를 위하여 내 마음에 근심하지 아니하였는가

Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

26 내가 복을 바랐더니 화가 왔고 광명을 기다렸더니 흑암이 왔구나

Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

27 내 마음이 어지러워서 쉬지 못하는구나 환난 날이 내게 임하였구나

Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

28 나는 햇볕에 쬐지 않고 검어진 살을 가지고 걸으며 공회 중에 서서 도움을 부르짖고 있느니라

Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 나는 이리의 형제요 타조의 벗이로구나

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30 내 가죽은 검어져서 떨어졌고 내 뼈는 열기로 하여 탔구나

Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

31 내 수금은 애곡성이 되고 내 피리는 애통성이 되었구나

Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.