ヨブ 記 16

1 ヨブ答へて曰く

Da tok Job til orde og sa:

2 斯る事は我おほく聞り 汝らはみな人を慰めんとして却つて人を煩はす者なり

Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.

3 虚しき言語あに終極あらんや 汝なにに勵まされて應答をなすや

Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?

4 我もまた汝らの如くに言ことを得 もし汝らの身わが身と處を換なば我は言語を練て汝らを攻め 汝らにむかひて首を搖ことを得

Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;

5 また口をもて汝らを強くし 唇の慰藉をもて汝らの憂愁を解ことを得るなり

jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.

6 たとひ我言を出すとも我憂愁は解ず 默するとても何ぞ我身の安くなること有んや

Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?

7 彼いま已に我を疲らしむ 汝わが宗族をことごとく荒せり

Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.

8 なんぢ我をして皺らしめたり 是われに向ひて見證をなすなり 又わが痩おとろへたる状貌わが面の前に現はれ立て我を攻む

Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.

9 かれ怒りてわれを撕裂きかつ窘しめ 我にむかひて齒を噛鳴し我敵となり目を鋭して我を看る

Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.

10 彼ら我にむかひて口を張り 我を賤しめてわが頬を打ち 相集まりて我を攻む

De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.

11 神われを邪曲なる者に交し 惡き者の手に擲ちたまへり

Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.

12 我は安穩なる身なりしに彼いたく我を打惱まし 頸を執へて我をうちくだき遂に我を立て鵠となしたまひ

Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.

13 その射手われを遶り圍めり やがて情もなく我腰を射透し わが膽を地に流れ出しめたまふ

Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.

14 彼はわれを打敗りて破壞に破壞を加へ 勇士のごとく我に奔かかりたまふ

Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.

15 われ麻布をわが肌に縫つけ 我角を塵にて汚せり

Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;

16 我面は泣て頳くなり 我目縁には死の蔭あり

mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.

17 然れども我手には不義あること無く わが祈祷は清し

Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.

18 地よ我血を掩ふなかれ 我號呼は休む處を得ざれ

Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!

19 視よ今にても我證となる者天にあり わが眞實を表明す者高き處にあり

Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.

20 わが朋友は我を嘲けれども我目は神にむかひて涙を注ぐ

Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,

21 願くは彼 人のために神と論辨し 人の子のためにこれが朋友と論辨せんことを

at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;

22 數年すぎさらば我は還らぬ旅路に往べし

for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.