ヨブ 記 9
1 ヨブは答えて言った、
Job antwoordde, en sprak:
2 「まことにわたしは、その事のそのとおりであることを知っている。しかし人はどうして神の前に正しくありえようか。
Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
3 よし彼と争おうとしても、千に一つも答えることができない。
Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
4 彼は心賢く、力強くあられる。だれが彼にむかい、おのれをかたくなにして、栄えた者があるか。
Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
5 彼は、山を移されるが、山は知らない。彼は怒りをもって、これらをくつがえされる。
Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
6 彼が、地を震い動かしてその所を離れさせられると、その柱はゆらぐ。
Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
7 彼が日に命じられると、日は出ない。彼はまた星を閉じこめられる。
Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
8 彼はただひとり天を張り、海の波を踏まれた。
Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
9 彼は北斗、オリオン、プレアデスおよび南の密室を造られた。
Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
10 彼が大いなる事をされることは測りがたく、不思議な事をされることは数知れない。
Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
11 見よ、彼がわたしのかたわらを通られても、わたしは彼を見ない。彼は進み行かれるが、わたしは彼を認めない。
Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
12 見よ、彼が奪い去られるのに、だれが彼をはばむことができるか。だれが彼にむかって『あなたは何をするのか』と言うことができるか。
Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
13 神はその怒りをやめられない。ラハブを助ける者どもは彼のもとにかがんだ。
God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
14 どうしてわたしは彼に答え、言葉を選んで、彼と議論することができよう。
Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
15 たといわたしは正しくても答えることができない。わたしを責められる者にあわれみを請わなければならない。
Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
16 たといわたしが呼ばわり、彼がわたしに答えられても、わたしの声に耳を傾けられたとは信じない。
En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
17 彼は大風をもってわたしを撃ち砕き、ゆえなく、わたしに多くの傷を負わせ、
Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
18 わたしに息をつかせず、苦い物をもってわたしを満たされる。
Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
19 力の争いであるならば、彼を見よ、さばきの事であるならば、だれが彼を呼び出すことができよう。
Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
20 たといわたしは正しくても、わたしの口はわたしを罪ある者とする。たといわたしは罪がなくても、彼はわたしを曲った者とする。
Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
21 わたしは罪がない、しかしわたしは自分を知らない。わたしは自分の命をいとう。
Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
22 皆同一である。それゆえ、わたしは言う、『彼は罪のない者と、悪しき者とを共に滅ぼされるのだ』と。
Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
23 災がにわかに人を殺すような事があると、彼は罪のない者の苦難をあざ笑われる。
Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
24 世は悪人の手に渡されてある。彼はその裁判人の顔をおおわれる。もし彼でなければ、これはだれのしわざか。
Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
25 わたしの日は飛脚よりも速く、飛び去って幸を見ない。
Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
26 これは走ること葦舟のごとく、えじきに襲いかかる、わしのようだ。
Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
27 たといわたしは『わが嘆きを忘れ、憂い顔をかえて元気よくなろう』と言っても、
Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
28 わたしはわがもろもろの苦しみを恐れる。あなたがわたしを罪なき者とされないことをわたしは知っているからだ。
Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
29 わたしは罪ある者とされている。どうして、いたずらに労する必要があるか。
En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
30 たといわたしは雪で身を洗い、灰汁で手を清めても、
Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
31 あなたはわたしを、みぞの中に投げ込まれるので、わたしの着物も、わたしをいとうようになる。
Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
32 神はわたしのように人ではないゆえ、わたしは彼に答えることができない。われわれは共にさばきに臨むことができない。
Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
33 われわれの間には、われわれふたりの上に手を置くべき仲裁者がない。
Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
34 どうか彼がそのつえをわたしから取り離し、その怒りをもって、わたしを恐れさせられないように。
Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
35 そうすれば、わたしは語って、彼を恐れることはない。わたしはみずからそのような者ではないからだ。
Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
