Salmi 69

1 Al Capo de’ musici. Sopra “i gigli”. Di Davide. Salvami, o Dio, poiché le acque mi son giunte fino all’anima.

Помози ми, Боже, јер дође вода до душе.

2 Io sono affondato in un profondo pantano, ove non v’è da fermare il piede; son giunto in acque profonde e la corrente mi sommerge.

Пропадам у дубоком глибу, где нема дна; тонем води у дубине, и вали ме затрпавају.

3 Sono stanco di gridare, la mia gola è riarsa; gli occhi mi vengon meno, mentre aspetto il mio Dio.

Изнемогох вичући, промуче ми грло, побелеше ми очи погледајући Бога.

4 Quelli che m’odiano senza cagione sono più numerosi de’ capelli del mio capo; sono potenti quelli che mi vorrebbero distrutto e che a torto mi sono nemici; perfino quello che non avevo preso, l’ho dovuto restituire.

Оних који мрзе на ме низашта има више него косе на глави мојој; осилише који хоће да ме погубе, лажљиви непријатељи моји. Шта нисам отимао, ваља да вратим.

5 O Dio, tu conosci la mia follia, e le mie colpe non ti sono occulte.

Боже! Ти знаш је ли у мени безумље, и кривице моје нису сакривене од Тебе.

6 Non sian confusi, per cagion mia, quelli che sperano in te, o Signore, Eterno degli eserciti! Non siano svergognati per cagion mia, quelli che ti cercano, o Dio d’Israele!

Немој да се постиде у мени који се уздају у Тебе, Господе, Господе над војскама! Немој да се посраме у мени који траже Тебе, Боже Израиљев!

7 Perché per amor tuo io porto il vituperio, e la vergogna mi copre la faccia.

Јер Тебе ради подносим руг, и срамота попаде лице моје.

8 Io son divenuto un estraneo ai miei fratelli, e un forestiero ai figliuoli di mia madre.

Туђин постадох браћи својој, и незнан синовима матере своје.

9 Poiché lo zelo della tua casa mi ha roso, e i vituperi di quelli che ti vituperano son caduti su me.

Јер ревност за кућу Твоју једе ме и ружења оних који Тебе руже падају на ме.

10 Io ho pianto, ho afflitto l’anima mia col digiuno, ma questo è divenuto un motivo d’obbrobrio.

Плачем, постим се душом својом, и то ми се прима за зло;

11 Ho fatto d’un cilicio il mio vestito, ma son diventato il loro ludibrio.

Место хаљине облачим врећу, и бивам им прича.

12 Quelli che seggono alla porta discorron di me, e sono oggetto di canzone ai bevitori di cervogia.

О мени се разговарају седећи на вратима, пијући вино певају ме.

13 Ma, quanto a me, la mia preghiera sale a te, o Eterno, nel tempo accettevole; o Dio, nella grandezza della tua misericordia, rispondimi, secondo la verità della tua salvezza.

А ја се молим Теби, Господе; време је да се смилујеш, Боже; по великој милости својој услиши ме, јер је истинито спасење Твоје.

14 Tirami fuor del pantano, e ch’io non affondi! Fa’ ch’io sia liberato da quelli che m’odiano, e dalle acque profonde.

Извади ме из глиба, да не пропаднем; да се избавим од ненавидника и из дубоке воде;

15 Non mi sommerga la corrente delle acque, non m’inghiottisca il gorgo, e non chiuda il pozzo la sua bocca su di me!

Да ме не узме вода на матицу, да ме не прождре пучина, и да не склопи јама нада мном ждрела свог.

16 Rispondimi, o Eterno, perché la tua grazia è piena di bontà; secondo la grandezza delle tue compassioni, volgiti a me.

Услиши ме, Господе, јер је благост Твоја милосрдна, по великој доброти својој погледај ме.

17 E non nascondere il tuo volto dal tuo servo, perché sono in distretta; affrettati a rispondermi.

Немој одвратити лице своје од слуге свог; јер ме је туга; похитај, услиши ме.

18 Accostati all’anima mia, e redimila; riscattami per cagion de’ miei nemici.

Приближи се души мојој, избави је; насупрот непријатељима мојим избави ме.

19 Tu conosci il mio vituperio, la mia onta e la mia ignominia; i miei nemici son tutti davanti a te.

Ти знаш под каквим сам ругом, стидом и срамотом; пред Тобом су сви непријатељи моји.

20 Il vituperio m’ha spezzato il cuore e son tutto dolente; ho aspettato chi si condolesse meco, non v’è stato alcuno; ho aspettato dei consolatori, ma non ne ho trovati.

Срамота сатре срце моје, изнемогох; чекам хоће ли се коме сажалити, али нема никога; хоће ли ме ко потешити, али не налазим.

21 Anzi mi han dato del fiele per cibo, e, nella mia sete, m’han dato a ber dell’aceto.

Дају ми жуч да једем, и у жеђи мојој поје ме оцтом.

22 Sia la mensa, che sta loro dinanzi, un laccio per essi; e, quando si credon sicuri, sia per loro un tranello!

Трпеза њихова нека им буде мрежа и замка, то нека им буде плата.

23 Gli occhi loro si oscurino, sì che non veggano più, e fa’ loro del continuo vacillare i lombi.

Нека им потамне очи њихове, да не виде, и њихове бедре раслаби засвагда.

24 Spandi l’ira tua su loro, e l’ardore del tuo corruccio li colga.

Излиј на њих јарост своју, и пламен гнева Твог нека их обузме!

25 La loro dimora sia desolata, nessuno abiti nelle loro tende.

Стан њихов нека опусти, и у њиховим шаторима нека не буде никога да живи.

26 Poiché perseguitano colui che tu hai percosso, e si raccontano i dolori di quelli che tu hai feriti.

Јер кога си Ти поразио, они гоне, и умножавају јаде онима које си Ти ранио.

27 Aggiungi iniquità alla loro iniquità, e non abbian parte alcuna nella tua giustizia.

Мећи на њих кривицу за кривицом, да не дођу до правде Твоје.

28 Sian cancellati dal libro della vita, e non siano iscritti con i giusti.

Нека се избришу из књиге живих, и с праведницима нек не буду записани.

29 Quanto a me, io son misero e addolorato; la tua salvezza, o Dio, mi levi in alto.

А ја сам ништ и болан; помоћ Твоја, Боже, нек ме заклони.

30 Io celebrerò il nome di Dio con un canto, e lo magnificherò con le mie lodi.

Славићу име Божије у песми, величаћу Га у хвали.

31 E ciò sarà accettevole all’Eterno più d’un bue, più d’un giovenco con corna ed unghie.

То је Богу милије од вола, од телета с роговима и с папцима.

32 I mansueti lo vedranno e si rallegreranno; o voi che cercate Iddio, il cuor vostro riviva!

Видеће ништи и радоваће се. Који тражите Бога, оживеће срце ваше.

33 Poiché l’Eterno ascolta i bisognosi, non sprezza i suoi prigionieri.

Јер Бог чује убоге, и сужања својих не оглуша се.

34 Lo lodino i cieli e la terra, i mari e tutto ciò che si muove in essi!

Нека Га хвале небеса и земља, мора и све што се у њима миче!

35 Poiché Dio salverà Sion, e riedificherà le città di Giuda; il suo popolo abiterà in Sion e la possederà.

Јер ће Бог спасти Сион, сазидаће градове Јудине; и људи ће се онде населити и наследиће га.

36 Anche la progenie de’ suoi servitori l’avrà per sua eredità, e quelli che amano il suo nome vi abiteranno.

И наслеђе ће се слуга Његових утврдити у њему и који љубе име Његово наставаће на њему.