< Salmi 147 >

1 Lodate l’Eterno, perché è cosa buona salmeggiare al nostro Dio; perché è cosa dolce, e la lode è convenevole.
Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
2 L’Eterno edifica Gerusalemme, raccoglie i dispersi d’Israele;
Aedificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
3 egli guarisce chi ha il cuor rotto, e fascia le loro piaghe.
Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
4 Egli conta il numero delle stelle, le chiama tutte per nome.
Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
5 Grande è il Signor nostro, e immenso è il suo potere; la sua intelligenza è infinita.
Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiae eius non est numerus.
6 L’Eterno sostiene gli umili, ma abbatte gli empi fino a terra.
Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
7 Cantate all’Eterno inni di lode, salmeggiate con la cetra all’Iddio nostro,
Praecinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
8 che cuopre il cielo di nuvole, prepara la pioggia per la terra, e fa germogliare l’erba sui monti.
Qui operit caelum nubibus: et parat terrae pluviam. Qui producit in montibus foenum: et herbam servituti hominum.
9 Egli dà la pastura al bestiame e ai piccini dei corvi che gridano.
Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
10 Egli non si compiace della forza del cavallo, non prende piacere nelle gambe dell’uomo.
Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
11 L’Eterno prende piacere in quelli che lo temono, in quelli che sperano nella sua benignità.
Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
12 Celebra l’Eterno, o Gerusalemme! Loda il tuo Dio, o Sion!
Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
13 Perch’egli ha rinforzato le sbarre delle tue porte, ha benedetto i tuoi figliuoli in mezzo a te.
Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
14 Egli mantiene la pace entro i tuoi confini, ti sazia col frumento più fino.
Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
15 Egli manda i suoi ordini sulla terra, la sua parola corre velocissima.
Qui emittit eloquium suum terrae: velociter currit sermo eius.
16 Egli dà la neve a guisa di lana, sparge la brina a guisa di cenere.
Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit,
17 Egli getta il suo ghiaccio come a pezzi; e chi può reggere dinanzi al suo freddo?
Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
18 Egli manda la sua parola e li fa struggere; fa soffiare il suo vento e le acque corrono.
Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit spiritus eius, et fluent aquae.
19 Egli fa conoscere la sua parola a Giacobbe, i suoi statuti e i suoi decreti a Israele.
Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
20 Egli non ha fatto così con tutte le nazioni; e i suoi decreti esse non li conoscono. Alleluia.
Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.

< Salmi 147 >