Salmi 104

1 Anima mia, benedici l’Eterno! O Eterno, mio Dio, tu sei sommamente grande; sei vestito di splendore e di maestà.

Благосиљај, душо моја, Господа! Господе, Боже мој, велик си веома, обукао си се у величанство и красоту.

2 Egli s’ammanta di luce come d’una veste; distende i cieli come un padiglione;

Обукао си светлост као хаљину, разапео небо као шатор;

3 egli costruisce le sue alte stanze nelle acque; fa delle nuvole il suo carro, s’avanza sulle ali del vento;

Водом си покрио дворове своје, облаке начинио си да су Ти кола, идеш на крилима ветреним.

4 fa dei venti i suoi messaggeri, delle fiamme di fuoco i suoi ministri.

Чиниш ветрове да су Ти анђели, пламен огњени да су Ти слуге.

5 Egli ha fondato la terra sulle sue basi; non sarà smossa mai in perpetuo.

Утврдио си земљу на темељима њеним, да се не помести на век века.

6 Tu l’avevi coperta dell’abisso come d’una veste, le acque s’erano fermate sui monti.

Безданом као хаљином оденуо си је; на горама стоје воде.

7 Alla tua minaccia esse si ritirarono, alla voce del tuo tuono fuggirono spaventate.

Од претње Твоје беже, од громовног гласа Твог теку.

8 Le montagne sorsero, le valli s’abbassarono nel luogo che tu avevi stabilito per loro.

Излазе на горе и силазе у долине, на место које си им утврдио.

9 Tu hai posto alle acque un limite che non trapasseranno; esse non torneranno a coprire la terra.

Поставио си међу, преко које не прелазе, и не враћају се да покрију земљу.

10 Egli manda fonti nelle valli, ed esse scorrono fra le montagne;

Извео си изворе по долинама, између гора теку воде.

11 abbeverano tutte le bestie della campagna, gli asini selvatici vi si dissetano.

Напајају све звери пољске; дивљи магарци гасе жеђ своју.

12 Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; di mezzo alle fronde fanno udir la loro voce.

На њима птице небеске живе; кроз гране разлеже се глас њихов.

13 Egli adacqua i monti dall’alto delle sue stanze, la terra è saziata col frutto delle tue opere.

Напајаш горе с висина својих, плодовима дела Твојих сити се земља.

14 Egli fa germogliar l’erba per il bestiame e le piante per il servizio dell’uomo, facendo uscir dalla terra il nutrimento,

Дајеш те расте трава стоци, и зелен на корист човеку, да би извадио хлеб из земље.

15 e il vino che rallegra il cuor dell’uomo, e l’olio che gli fa risplender la faccia, e il pane che sostenta il cuore dei mortali.

И вино весели срце човеку, и лице се светли од уља, и хлеб срце човеку крепи.

16 Gli alberi dell’Eterno sono saziati, i cedri del Libano, ch’egli ha piantati.

Сите се дрвета Божија, кедри ливански, које си посадио.

17 Gli uccelli vi fanno i loro nidi; la cicogna fa dei cipressi la sua dimora;

На њима птице вију гнезда; станак је родин на јелама.

18 le alte montagne son per i camosci, le rocce sono il rifugio de’ conigli.

Горе високе дивокозама, камен је уточиште зечевима.

19 Egli ha fatto la luna per le stagioni; il sole conosce il suo tramonto.

Створио си месец да показује времена, сунце познаје запад свој.

20 Tu mandi le tenebre e vien la notte, nella quale tutte le bestie delle foreste si mettono in moto.

Стереш таму, и бива ноћ, по којој излази све зверје шумско;

21 I leoncelli ruggono dietro la preda e chiedono il loro pasto a Dio.

Лавови ричу за пленом, и траже од Бога хране себи.

22 Si leva il sole, esse si ritirano e vanno a giacere nei loro covi.

Сунце гране, и они се сакривају и лежу у ложе своје.

23 L’uomo esce all’opera sua e al suo lavoro fino alla sera.

Излази човек на посао свој, и на рад свој до вечера.

24 Quanto son numerose le tue opere, o Eterno! Tu le hai fatte tutte con sapienza; la terra è piena delle tue ricchezze.

Како је много дела Твојих, Господе! Све си премудро створио; пуна је земља блага Твог.

25 Ecco il mare, grande ed ampio, dove si muovon creature senza numero, animali piccoli e grandi.

Гле, море велико и широко, ту гмижу без броја, животиња мала и велика;

26 Là vogano le navi e quel leviatan che hai creato per scherzare in esso.

Ту лађе плове, крокодил, ког си створио да се игра по њему.

27 Tutti quanti sperano in te che tu dia loro il lor cibo a suo tempo.

Све Тебе чека, да им дајеш пићу на време.

28 Tu lo dài loro ed essi lo raccolgono; tu apri la mano ed essi son saziati di beni.

Дајеш им, примају; отвориш руку своју, сите се добра.

29 Tu nascondi la tua faccia, essi sono smarriti; tu ritiri il loro fiato, ed essi muoiono e tornano nella loro polvere.

Одвратиш лице своје, жалосте се; узмеш им дух, гину, и у прах свој враћају се.

30 Tu mandi il tuo spirito, essi sono creati, e tu rinnovi la faccia della terra.

Пошаљеш дух свој, постају, и понављаш лице земљи.

31 Duri in perpetuo la gloria dell’Eterno, si rallegri l’Eterno nelle opere sue!

Слава Господу увек; нек се весели Господ за дела своја!

32 Egli riguarda la terra, ed essa trema; egli tocca i monti, ed essi fumano.

Он погледа на земљу, и она се тресе; дотакне се гора, и диме се.

33 Io canterò all’Eterno finché io viva; salmeggerò al mio Dio finché io esista.

Певаћу Господу за живота свог; хвалићу Бога свог док сам год.

34 Possa la mia meditazione essergli gradita! Io mi rallegrerò nell’Eterno.

Нека Му буде мила беседа моја! Веселићу се о Господу.

35 Spariscano i peccatori dalla terra, e gli empi non siano più! Anima mia, benedici l’Eterno. Alleluia.

Нека нестане грешника са земље, и безбожника нека не буде више! Благосиљај, душо моја, Господа! Алилуја!