Lamentazioni 5

1 Ricordati, Eterno, di quello che ci è avvenuto! Guarda e vedi il nostro obbrobrio!

Опомени се, Господе, шта нас задеси; погледај и види срамоту нашу.

2 La nostra eredità è passata a degli stranieri, le nostre case, a degli estranei.

Наследство наше привали се туђинцима, домови наши иностранцима.

3 Noi siam diventati orfani, senza padre, le nostre madri son come vedove.

Постасмо сироте, без оца, матере наше као удовице.

4 Noi beviamo la nostr’acqua a prezzo di danaro, le nostre legna ci vengono a pagamento.

Своју воду пијемо за новце, своја дрва купујемо.

5 Col collo carico noi siamo inseguiti, siamo spossati, non abbiamo requie.

На врату нам је јарам, и гоне нас; уморени немамо одмора.

6 Abbiam teso la mano verso l’Egitto e verso l’Assiria, per saziarci di pane.

Пружамо руку к Мисирцима и Асирцима, да се наситимо хлеба.

7 I nostri padri hanno peccato, e non sono più; e noi portiamo la pena delle loro iniquità.

Оци наши згрешише, и нема их, а ми носимо безакоња њихова.

8 Degli schiavi dominano su noi, e non v’è chi ci liberi dalle loro mani.

Робови нам господаре, нема никога да избави из руку њихових.

9 Noi raccogliamo il nostro pane col rischio della nostra vita, affrontando la spada del deserto.

Са страхом за живот свој од мача у пустињи доносимо себи хлеб.

10 La nostra pelle brucia come un forno, per l’arsura della fame.

Кожа нам поцрне као пећ од љуте глади.

11 Essi hanno disonorato le donne in Sion, le vergini nelle città di Giuda.

Срамоте жене на Сиону и девојке по градовима Јудиним.

12 I capi sono stati impiccati dalle loro mani, la persona de’ vecchi non è stata rispettata.

Кнезове вешају својим рукама, не поштују лице старачко.

13 I giovani han portato le macine, i giovanetti han vacillato sotto il carico delle legna.

Младиће узимају под жрвње, и деца падају под дрвима.

14 I vecchi hanno abbandonato la porta, i giovani la musica dei loro strumenti.

Стараца нема више на вратима, ни младића на певању.

15 La gioia de’ nostri cuori è cessata, le nostre danze son mutate in lutto.

Неста радости срцу нашем, игра наша претвори се у жалост.

16 La corona ci è caduta dal capo; guai a noi, poiché abbiamo peccato!

Паде венац с главе наше; тешко нама, што згрешисмо!

17 Per questo langue il nostro cuore, per questo s’oscuran gli occhi nostri:

Стога је срце наше жалосно, стога очи наше потамнеше,

18 perché il monte di Sion è desolato, e vi passeggian le volpi.

Са горе Сиона, што опусте, и лисице иду по њој.

19 Ma tu, o Eterno, regni in perpetuo; il tuo trono sussiste d’età in età.

Ти, Господе, остајеш довека, престо Твој од колена до колена.

20 Perché ci dimenticheresti tu in perpetuo, e ci abbandoneresti per un lungo tempo?

Зашто хоћеш да нас заборавиш довека, да нас оставиш задуго?

21 Facci tornare a te, o Eterno, e noi torneremo! Ridonaci de’ giorni come quelli d’un tempo!

Обрати нас, Господе, к себи, и обратићемо се; понови дане наше како беху пре.

22 Ché, ora, tu ci hai veramente reietti, e ti sei grandemente adirato contro di noi!

Јер еда ли ћеш нас сасвим одбацити и гневити се на нас веома?