Giobbe 41

1 Prenderai tu il coccodrillo all’amo? Gli assicurerai la lingua colla corda?

Vai tu levijatanu vari ķert ar makšķeri, jeb viņa mēli ar dziļi iemestu virvi?

2 Gli passerai un giunco per le narici? Gli forerai le mascelle con l’uncino?

Vai tu viņam riņķi māki likt nāsīs un ar asmeni izdurt viņa žaunas?

3 Ti rivolgerà egli molte supplicazioni? Ti dirà egli delle parole dolci?

Vai tu domā, ka tas tevis daudz lūgsies un labus vārdus uz tevi runās?

4 Farà egli teco un patto perché tu lo prenda per sempre al tuo servizio?

Vai viņš derēs derību ar tevi, ka tu viņu vari ņemt par mūžīgu vergu?

5 Scherzerai tu con lui come fosse un uccello? L’attaccherai a un filo per divertir le tue ragazze?

Vai tu ar viņu varēsi spēlēties kā ar putniņu, jeb viņu saistīsi savām meitām?

6 Ne trafficheranno forse i pescatori? Lo spartiranno essi fra i negozianti?

Vai zvejnieku biedrībā viņu pārdod, vai viņu izdala pircējiem?

7 Gli coprirai tu la pelle di dardi e la testa di ramponi?

Vai tu viņa ādu vari piedurt pilnu ar šķēpiem, jeb viņa galvu ar žebērkļiem?

8 Mettigli un po’ le mani addosso!… Ti ricorderai del combattimento e non ci tornerai!

Kad tu savu roku viņam pieliksi, tad pieminēsi, kāds tas karš, un vairs to nedarīsi.

9 Ecco, fallace è la speranza di chi l’assale; basta scorgerlo e s’è atterrati.

Redzi, tāda cerība ir velti; jau viņu ieraugot krīt gar zemi.

10 Nessuno è tanto ardito da provocarlo. E chi dunque oserà starmi a fronte?

Neviens nav tik drošs, viņu kaitināt, - kas tad būtu, kas Man varētu celties pretim?

11 Chi mi ha anticipato alcun che perch’io glielo debba rendere? Sotto tutti i cieli, ogni cosa è mia.

Kas Man ko laba papriekš darījis, ka Man to bija atmaksāt? Kas ir apakš visām debesīm, tas Man pieder.

12 E non vo’ tacer delle sue membra, della sua gran forza, della bellezza della sua armatura.

Un lai vēl pieminu viņa locekļus, stiprumu un viņa vareno augumu.

13 Chi l’ha mai spogliato della sua corazza? Chi è penetrato fra la doppia fila de’ suoi denti?

Kas drīkstētu viņa bruņas atsegt, kas līst viņa zobu starpā?

14 Chi gli ha aperti i due battenti della gola? Intorno alla chiostra de’ suoi denti sta il terrore.

Kas viņa vaiga žokļus var atplēst? Ap viņa zobiem ir briesmas.

15 Superbe son le file de’ suoi scudi, strettamente uniti come da un sigillo.

Lepni ir viņa bruņu zvīņas, cieti kā ar zieģeli saspiesti kopā.

16 Uno tocca l’altro, e tra loro non passa l’aria.

Viens tik tuvu pie otra, ka ne vējš netiek starpā.

17 Sono saldati assieme, si tengono stretti, sono inseparabili.

Tie līp viens pie otra, un turas kopā, ka nešķiras.

18 I suoi starnuti dànno sprazzi di luce; i suoi occhi son come le palpebre dell’aurora.

Viņš šķauda ugunis, un viņa acis ir kā rīta blāzmas stari.

19 Dalla sua bocca partono vampe, ne scappan fuori scintille di fuoco.

No viņa mutes šaujās ugunis, degošas dzirksteles no tās izlec.

20 Dalle sue narici esce un fumo, come da una pignatta che bolla o da una caldaia.

No viņa nāsīm iziet dūmi kā no verdoša poda un katla.

21 L’alito suo accende i carboni, e una fiamma gli erompe dalla gola.

Viņa dvaša varētu iededzināt ogles, un liesmas iziet no viņa mutes.

22 Nel suo collo risiede la forza, dinanzi a lui salta il terrore.

Viņa kakls ir visai stiprs, un viņa priekšā lec bailes.

23 Compatte sono in lui le parti flosce della carne, gli stanno salde addosso, non si muovono.

Viņa miesas locekļi kā sakalti, tie turas cieti kopā, ka nevar kustināt.

24 Il suo cuore è duro come il sasso, duro come la macina di sotto.

Viņa sirds ir cieta kā akmens un cieta kā apakšējais dzirnu akmens.

25 Quando si rizza, tremano i più forti, e dalla paura son fuori di sé.

Kad viņš ceļas, tad stiprie izbīstas, no bailēm tie paģībst.

26 Invano lo si attacca con la spada; a nulla valgon lancia, giavellotto, corazza.

Kad viņam cērt ar zobenu, tas nekož, nedz šķēps, ne bulta, ne žebērklis.

27 Il ferro è per lui come paglia; il rame, come legno tarlato.

Dzelzs priekš viņa kā salmi, un varš kā sapraulējis koks.

28 La figlia dell’arco non lo mette in fuga; le pietre della fionda si mutano per lui in stoppia.

Bulta viņu neaiztrieks; lingas akmeņi viņam ir kā pelus.

29 Stoppia gli par la mazza e si ride del fremer della lancia.

Lielas bozes viņam ir kā pelus, viņš smejas, kad šķēps svelpj.

30 Il suo ventre è armato di punte acute, e lascia come tracce d’erpice sul fango.

Viņa pavēderē asi kasīkļi, un kā ar ecešām viņš brauc pa dubļiem.

31 Fa bollire l’abisso come una caldaia, del mare fa come un gran vaso da profumi.

Viņš dara, ka dziļumi verd kā pods, un sajauc jūru kā zalves virumu.

32 Si lascia dietro una scia di luce; l’abisso par coperto di bianca chioma.

Kur viņš gājis ceļš spīd; tie ūdens viļņi ir kā sudraboti.

33 Non v’è sulla terra chi lo domi; è stato fatto per non aver paura.

Virs zemes cits viņam nav līdzinājams, viņš tāds radīts, ka nebīstas.

34 Guarda in faccia tutto ciò ch’è eccelso, è re su tutte le belve più superbe”.

Viss, kas ir augsts, viņam nav nekas; viņš visu lepno zvēru ķēniņš.