Giobbe 4

1 Allora Elifaz di Teman rispose disse:

Тада одговори Елифас Теманац и рече:

2 “Se provassimo a dirti una parola ti darebbe fastidio? Ma chi potrebbe trattener le parole?

Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?

3 Ecco tu n’hai ammaestrati molti, hai fortificato le mani stanche;

Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;

4 le tue parole hanno rialzato chi stava cadendo, hai raffermato le ginocchia vacillanti;

Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.

5 e ora che il male piomba su te, tu ti lasci abbattere; ora ch’è giunto fino a te, sei tutto smarrito.

А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.

6 La tua pietà non è forse la tua fiducia, e l’integrità della tua vita la speranza tua?

Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?

7 Ricorda: quale innocente perì mai? e dove furono gli uomini retti mai distrutti?

Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?

8 Io per me ho visto che coloro che arano iniquità e seminano tormenti, ne mietono i frutti.

Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.

9 Al soffio di Dio essi periscono, dal vento del suo corruccio son consumati.

Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.

10 Spenta è la voce del ruggente, sono spezzati i denti dei leoncelli.

Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.

11 Perisce per mancanza di preda il forte leone, e restan dispersi i piccini della leonessa.

Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.

12 Una parola m’è furtivamente giunta, e il mio orecchio ne ha còlto il lieve sussurro.

Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.

13 Fra i pensieri delle visioni notturne, quando un sonno profondo cade sui mortali,

У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,

14 uno spavento mi prese, un tremore che mi fece fremer tutte l’ossa.

Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,

15 Uno spirito mi passò dinanzi, e i peli mi si rizzarono addosso.

И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.

16 Si fermò, ma non riconobbi il suo sembiante; una figura mi stava davanti agli occhi e udii una voce sommessa che diceva:

Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:

17 “Può il mortale esser giusto dinanzi a Dio? Può l’uomo esser puro dinanzi al suo Fattore?

Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?

18 Ecco, Iddio non si fida de’ suoi propri servi, e trova difetti nei suoi angeli;

Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;

19 quanto più in quelli che stanno in case d’argilla, che han per fondamento la polvere e son schiacciati al par delle tignuole!

А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.

20 Tra la mattina e la sera sono infranti; periscono per sempre, senza che alcuno se ne accorga.

Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.

21 La corda della lor tenda, ecco, è strappata, e muoion senza posseder la sapienza”.

Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.