Giobbe 30

1 E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.

2 E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.

3 smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;

4 strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.

5 Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.

6 abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.

7 ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.

8 gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.

9 E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

И њима сам сада песма, и постах им прича.

10 Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.

11 Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.

12 Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.

13 Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.

14 S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.

15 Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.

16 E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.

17 La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.

18 Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.

19 Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.

20 Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.

21 Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.

22 Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.

23 Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.

24 Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.

25 Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?

26 Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.

27 Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.

28 Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.

29 son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

Брат постах змајевима и друг совама.

30 La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.

31 La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.

Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.