Giobbe 10

1 L’anima mia prova disgusto della vita; vo’ dar libero corso al mio lamento, vo’ parlar nell’amarezza dell’anima mia!

Додијао је души мојој живот мој; пустићу од себе тужњаву своју, говорићу у јаду душе своје.

2 Io dirò a Dio: “Non mi condannare! Fammi sapere perché contendi meco!”

Рећи ћу Богу: Немој ме осудити; кажи ми зашто се преш са мном.

3 Ti par egli ben fatto d’opprimere, di sprezzare l’opera delle tue mani e di favorire i disegni de’ malvagi?

Је ли Ти мило да чиниш силу, да одбацујеш дело руку својих и савет безбожнички обасјаваш?

4 Hai tu occhi di carne? Vedi tu come vede l’uomo?

Јесу ли у Тебе очи телесне? Видиш ли као што види човек?

5 I tuoi giorni son essi come i giorni del mortale, i tuoi anni son essi come gli anni degli umani,

Јесу ли дани твоји као дани човечији, и године твоје као век људски,

6 che tu investighi tanto la mia iniquità, che t’informi così del mio peccato,

Те истражујеш моје безакоње и за грех мој разбираш?

7 pur sapendo ch’io non son colpevole, e che non v’è chi mi liberi dalla tua mano?

Ти знаш да нисам крив, и нема никога ко би избавио из Твоје руке.

8 Le tue mani m’hanno formato m’hanno fatto tutto quanto… e tu mi distruggi!

Твоје су ме руке створиле и начиниле, и Ти ме одсвуда потиреш.

9 Deh, ricordati che m’hai plasmato come argilla… e tu mi fai ritornare in polvere!

Опомени се да си ме као од кала начинио, и опет ћеш ме у прах обратити.

10 Non m’hai tu colato come il latte e fatto rapprender come il cacio?

Ниси ли ме као млеко слио и као сир усирио ме?

11 Tu m’hai rivestito di pelle e di carne, e m’hai intessuto d’ossa e di nervi.

Навукао си на ме кожу и месо, и костима и жилама сплео си ме.

12 Mi sei stato largo di vita e di grazia, la tua provvidenza ha vegliato sul mio spirito,

Животом и милошћу даривао си ме; и старање Твоје чувало је дух мој.

13 ed ecco quello che nascondevi in cuore! Sì, lo so, questo meditavi:

И сакрио си то у срцу свом; али знам да је у Тебе.

14 se avessi peccato, l’avresti ben tenuto a mente, e non m’avresti assolto dalla mia iniquità.

Ако сам згрешио, опазио си ме, и ниси ме опростио безакоња мог.

15 Se fossi stato malvagio, guai a me! Se giusto, non avrei osato alzar la fronte, sazio d’ignominia, spettatore della mia miseria.

Ако сам скривио, тешко мени! Ако ли сам прав, не могу подигнути главе, пун срамоте и видећи муку своју.

16 Se l’avessi alzata, m’avresti dato la caccia come ad un leone e contro di me avresti rinnovato le tue maraviglie;

И ако се подигне, гониш ме као лав, и опет чиниш чудеса на мени.

17 m’avresti messo a fronte nuovi testimoni, e avresti raddoppiato il tuo sdegno contro di me; legioni su legioni m’avrebbero assalito.

Понављаш сведочанства своја против мене, и умножаваш гнев свој на ме; војске једне за другом излазе на ме.

18 E allora, perché m’hai tratto dal seno di mia madre? Sarei spirato senza che occhio mi vedesse!

Зашто си ме извадио из утробе? О да умрех! Да ме ни око не виде!

19 Sarei stato come se non fossi mai esistito, m’avrebbero portato dal seno materno alla tomba!

Био бих као да никада нисам био; из утробе у гроб био бих однесен.

20 Non son forse pochi i giorni che mi restano? Cessi egli dunque, mi lasci stare, ond’io mi rassereni un poco,

Није ли мало дана мојих? Престани дакле и окани ме се да се мало опоравим,

21 prima ch’io me ne vada, per non più tornare, nella terra delle tenebre e dell’ombra di morte:

Пре него отидем одакле се нећу вратити, у земљу тамну и у сен смртни,

22 terra oscura come notte profonda, ove regnano l’ombra di morte ed il caos, il cui chiarore è come notte oscura”.

У земљу тамну као мрак и у сен смртни, где нема промене и где је видело као тама.