Ecclesiaste 1
1 Parole dell’Ecclesiaste, figliuolo di Davide, re di Gerusalemme.
Речи проповедника, сина Давидовог цара у Јерусалиму.
2 Vanità delle vanità, dice l’Ecclesiaste;
Таштина над таштинама, вели проповедник, таштина над таштинама, све је таштина.
3 vanità delle vanità; tutto è vanità. Che profitto ha l’uomo di tutta la fatica che dura sotto il sole?
Каква је корист човеку од свега труда његовог, којим се труди под сунцем?
4 Una generazione se ne va, un’altra viene, e la terra sussiste in perpetuo.
Нараштај један одлази и други долази, а земља стоји увек.
5 Anche il sole si leva, poi tramonta, e s’affretta verso il luogo donde si leva di nuovo.
Сунце излази и залази, и опет хити на место своје одакле излази.
6 Il vento soffia verso il mezzogiorno, poi gira verso settentrione; va girando, girando continuamente, per ricominciare gli stessi giri.
Ветар иде на југ и обрће се, и у обртању свом враћа се.
7 Tutti i fiumi corrono al mare, eppure il mare non s’empie; al luogo dove i fiumi si dirigono, tornano a dirigersi sempre.
Све реке теку у море, и море се не препуња; одакле теку реке, онамо се враћају да опет теку.
8 Ogni cosa è in travaglio, più di quel che l’uomo possa dire; l’occhio non si sazia mai di vedere, e l’orecchio non è mai stanco d’udire.
Све је мучно, да човек не може исказати; око се не може нагледати, нити се ухо може наслушати.
9 Quello ch’è stato è quel che sarà; quel che s’è fatto è quel che si farà; non v’è nulla di nuovo sotto il sole.
Шта је било то ће бити, шта се чинило то ће се чинити, и нема ништа ново под сунцем.
10 V’ha egli qualcosa della quale si dica: “Guarda questo è nuovo?” Quella cosa esisteva già nei secoli che ci hanno preceduto.
Има ли шта за шта би ко рекао: Види, то је ново? Већ је било за векова који су били пре нас.
11 Non rimane memoria delle cose d’altri tempi; e di quel che succederà in seguito non rimarrà memoria fra quelli che verranno più tardi.
Не помиње се шта је пре било; ни оно што ће после бити неће се помињати у оних који ће после настати.
12 Io, l’Ecclesiaste, sono stato re d’Israele a Gerusalemme,
Ја проповедник бејах цар над Израиљем у Јерусалиму.
13 ed ho applicato il cuore a cercare e ad investigare con sapienza tutto ciò che si fa sotto il cielo: occupazione penosa, che Dio ha data ai figliuoli degli uomini perché vi si affatichino.
И управих срце своје да тражим и разберем мудрошћу све што бива под небом; тај мучни посао даде Бог синовима људским да се муче око њега.
14 Io ho veduto tutto ciò che si fa sotto il sole: ed ecco tutto è vanità e un correr dietro al vento.
Видех све што бива под сунцем, и гле, све је таштина и мука духу.
15 Ciò che è storto non può essere raddrizzato, ciò che manca non può esser contato.
Шта је криво не може се исправити, и недостаци не могу се избројати.
16 Io ho detto, parlando in cuor mio: “Ecco io ho acquistato maggior sapienza di tutti quelli che hanno regnato prima di me in Gerusalemme”; sì, il mio cuore ha posseduto molta sapienza e molta scienza.
Ја рекох у срцу свом говорећи: Ево, ја постах велик, и претекох мудрошћу све који бише пре мене у Јерусалиму, и срце моје виде много мудрости и знања.
17 Ed ho applicato il cuore a conoscer la sapienza, e a conoscere la follia e la stoltezza, ed ho riconosciuto che anche questo è un correr dietro al vento.
И управих срце своје да познам мудрост и да познам безумље и лудост; па дознах да је и то мука духу.
18 Poiché dov’è molta sapienza v’è molto affanno, e chi accresce la sua scienza accresce il suo dolore.
Јер где је много мудрости, много је бриге, и ко умножава знање умножава муку.
