< 2 Samuele 22 >

1 Davide rivolse all’Eterno le parole di questo cantico quando l’Eterno l’ebbe riscosso dalla mano di tutti i suoi nemici e dalla mano di Saul. Egli disse:
Locutus est autem David Domino verba carminis huius, in die qua liberavit eum Dominus de manu omnium inimicorum suorum, et de manu Saul.
2 “L’Eterno è la mia ròcca, la mia fortezza, il mio liberatore;
et ait: Dominus petra mea, et robur meum, et salvator meus.
3 l’Iddio ch’è la mia rupe, in cui mi rifugio, il mio scudo, il mio potente salvatore, il mio alto ricetto, il mio asilo. O mio salvatore, tu mi salvi dalla violenza!
Deus fortis meus sperabo in eum: scutum meum, et cornu salutis meae: elevator meus, et refugium meum: salvator meus, de iniquitate liberabis me.
4 Io invocai l’Eterno ch’è degno d’ogni lode, e fui salvato dai miei nemici.
Laudabilem invocabo Dominum: et ab inimicis meis salvus ero.
5 Le onde della morte m’avean circondato e i torrenti della distruzione m’aveano spaventato.
Quia circumdederunt me contritiones mortis: torrentes Belial terruerunt me.
6 I legami del soggiorno de’ morti m’aveano attorniato, i lacci della morte m’aveano còlto. (Sheol h7585)
Funes inferni circumdederunt me: praevenerunt me laquei mortis. (Sheol h7585)
7 Nella mia distretta invocai l’Eterno, e gridai al mio Dio. Egli udì la mia voce dal suo tempio, e il mio grido pervenne ai suoi orecchi.
In tribulatione mea invocabo Dominum, et ad Deum meum clamabo: et exaudiet de templo sancto suo vocem meam, et clamor meus veniet ad aures eius.
8 Allora la terra fu scossa e tremò i fondamenti de’ cieli furono smossi e scrollati, perch’egli era acceso d’ira.
Commota est et contremuit terra: fundamenta montium concussa sunt, et conquassata, quoniam iratus est eis.
9 Un fumo saliva dalle sue nari; un fuoco consumante gli usciva dalla bocca, e ne procedevano carboni accesi.
Ascendit fumus de naribus eius, et ignis de ore eius vorabit: carbones succensi sunt ab eo.
10 Egli abbassò i cieli e discese, avendo sotto i piedi una densa caligine.
Inclinavit caelos, et descendit: et caligo sub pedibus eius.
11 Cavalcava sopra un cherubino e volava ed appariva sulle ali del vento.
Et ascendit super cherubim, et volavit: et lapsus est super pennas venti.
12 Avea posto intorno a sé, come un padiglione, le tenebre, le raccolte d’acque, le dense nubi de’ cieli.
Posuit tenebras in circuitu suo latibulum: cribrans aquas de nubibus caelorum.
13 Dallo splendore che lo precedeva, si sprigionavano carboni accesi.
Prae fulgore in conspectu eius, succensi sunt carbones ignis.
14 L’Eterno tuonò dai cieli e l’Altissimo diè fuori la sua voce.
Tonabit de caelo Dominus: et excelsus dabit vocem suam.
15 Avventò saette, e disperse i nemici; lanciò folgori, e li mise in rotta.
Misit sagittas et dissipavit eos: fulgur, et consumpsit eos.
16 Allora apparve il letto del mare, e i fondamenti del mondo furono scoperti allo sgridare dell’Eterno, al soffio del vento delle sue nari.
Et apparuerunt effusiones maris, et revelata sunt fundamenta orbis ab increpatione Domini, ab inspiratione spiritus furoris eius.
17 Egli distese dall’alto la mano mi prese, mi trasse fuori dalle grandi acque.
Misit de coelo, et assumpsit me: et extraxit me de aquis multis.
18 Mi riscosse dal mio potente nemico, da quelli che mi odiavano; perch’eran più forti di me.
Liberavit me ab inimico meo potentissimo, et ab his qui oderant me: quoniam robustiores me erant.
19 Essi m’eran piombati addosso nel dì della mia calamità, ma l’Eterno fu il mio sostegno.
Praevenit me in die afflictionis meae, et factus est Dominus firmamentum meum.
20 Egli mi trasse fuori al largo, mi liberò perché mi gradisce.
Et eduxit me in latitudinem: liberavit me, quia complacui ei.
21 L’Eterno mi ha retribuito secondo la mia giustizia, mi ha reso secondo la purità dello mie mani,
Retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum munditiam manuum mearum reddet mihi.
22 poiché ho osservato le vie dell’Eterno e non mi sono empiamente sviato dal mio Dio.
Quia custodivi vias Domini, et non egi impie, a Deo meo.
23 Poiché ho tenuto tutte le sue leggi davanti a me, e non mi sono allontanato dai suoi statuti.
Omnia enim iudicia eius in conspectu meo: et praecepta eius non amovi a me.
24 E sono stato integro verso di lui, e mi son guardato dalla mia iniquità.
Et ero perfectus cum eo: et custodiam me ab iniquitate mea.
25 Ond’è che l’Eterno m’ha reso secondo la mia giustizia, secondo la mia purità nel suo cospetto.
Et restituet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum munditiam manuum mearum, in conspectu oculorum suorum.
26 Tu ti mostri pietoso verso il pio, integro verso l’uomo integro;
Cum sancto sanctus eris: et cum robusto perfectus.
27 ti mostri puro col puro e ti mostri astuto col perverso;
Cum electo electus eris: et cum perverso perverteris.
28 tu salvi la gente afflitta, e il tuo sguardo si ferma sugli alteri, per abbassarli.
Et populum pauperem salvum facies: oculisque tuis excelsos humiliabis.
29 Sì, tu sei la mia lampada, o Eterno, e l’Eterno illumina le mie tenebre.
Quia tu lucerna mea Domine: et tu Domine illuminabis tenebras meas.
30 Con te io assalgo tutta una schiera, col mio Dio salgo sulle mura.
In te enim curram accinctus: in Deo meo transiliam murum.
31 La via di Dio è perfetta, la parola dell’Eterno è purgata col fuoco. Egli è lo scudo di tutti quelli che sperano in lui.
Deus, immaculata via eius, eloquium Domini igne examinatum: scutum est omnium sperantium in se.
32 Poiché chi è Dio fuor del l’Eterno? E chi è Ròcca fuor del nostro Dio?
Quis est Deus praeter Dominum: et quis fortis praeter Deum nostrum?
33 Iddio è la mia potente fortezza, e rende la mia via perfetta.
Deus qui accinxit me fortitudine: et complanavit perfectam viam meam.
34 Egli rende i miei piedi simili a quelli delle cerve e mi rende saldo sui miei alti luoghi.
Coaequans pedes meos cervis, et super excelsa mea statuens me.
35 Egli ammaestra le mie mani alla battaglia e le mie braccia tendono un arco di rame.
Docens manus meas ad praelium, et componens quasi arcum aereum brachia mea.
36 Tu m’hai anche dato lo scudo della tua salvezza, e la tua benignità m’ha fatto grande.
Dedisti mihi clypeum salutis tuae: et mansuetudo mea multiplicavit me.
37 Tu hai allargato la via ai miei passi; e i miei piedi non hanno vacillato.
Dilatabis gressus meos subtus me: et non deficient tali mei.
38 Io ho inseguito i miei nemici e li ho distrutti, e non son tornato addietro prima d’averli annientati.
Persequar inimicos meos, et conteram: et non convertar donec consumam eos.
39 Li ho annientati, schiacciati; e non son risorti; son caduti sotto i miei piedi.
Consumam eos et confringam, ut non consurgant: cadent sub pedibus meis.
40 Tu m’hai cinto di forza per la guerra, tu hai fatto piegare sotto di me i miei avversari;
Accinxisti me fortitudine ad praelium: incurvasti resistentes mihi subtus me.
41 hai fatto voltar le spalle davanti a me ai miei nemici, a quelli che m’odiavano, ed io li ho distrutti.
Inimicos meos dedisti mihi dorsum: odientes me, et disperdam eos.
42 Hanno guardato, ma non vi fu chi li salvasse; han gridato all’Eterno, ma egli non rispose loro;
Clamabunt, et non erit qui salvet, ad Dominum, et non exaudiet eos.
43 io li ho tritati come polvere della terra, li ho pestati, calpestati, come il fango delle strade.
Delebo eos ut pulverem terrae: quasi lutum platearum comminuam eos atque confringam.
44 Tu m’hai liberato dalle dissensioni del mio popolo, m’hai conservato capo di nazioni; un popolo che non conoscevo m’è stato sottoposto.
Salvabis me a contradictionibus populi mei: custodies me in caput Gentium: populus, quem ignoro, serviet mihi.
45 I figli degli stranieri m’hanno reso omaggio, al solo udir parlare di me, m’hanno prestato ubbidienza.
Filii alieni resistent mihi, auditu auris obedient mihi.
46 I figli degli stranieri son venuti meno, sono usciti tremanti dai loro ripari.
Filii alieni defluxerunt, et contrahentur in angustiis suis.
47 Viva l’Eterno! Sia benedetta la mia ròcca! e sia esaltato Iddio, la ròcca della mia salvezza!
Vivit Dominus, et benedictus Deus meus: et exaltabitur Deus fortis salutis meae.
48 l’Iddio che fa la mia vendetta, e mi sottomette i popoli,
Deus qui das vindictas mihi, et deiicis populos sub me.
49 che mi trae dalle mani dei miei nemici. Sì, tu mi sollevi sopra i miei avversari mi riscuoti dall’uomo violento.
Qui educis me ab inimicis meis, et a resistentibus mihi elevas me: a viro iniquo liberabis me:
50 Perciò, o Eterno, ti loderò fra le nazioni, e salmeggerò al tuo nome.
Propterea confitebor tibi Domine in gentibus: et nomini tuo cantabo.
51 Grandi liberazioni egli accorda al suo re, ed usa benignità verso il suo unto, verso Davide e la sua progenie in perpetuo”.
Magnificans salutes regis sui, et faciens misericordiam christo suo David, et semini eius in sempiternum.

< 2 Samuele 22 >