< Salmi 102 >

1 Orazione dell'afflitto, essendo angosciato, e spandendo il suo lamento davanti a Dio SIGNORE, ascolta la mia orazione, E venga il mio grido infino a te.
Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine, exaudi orationem meam, et clamor meus ad te veniat.
2 Non nasconder la tua faccia da me; Nel giorno che io sono in distretta, inchina a me il tuo orecchio; Nel giorno che io grido, affrettati a rispondermi.
Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam; in quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
3 Perciocchè i miei giorni son venuti meno come fumo, E le mie ossa sono arse come un tizzone.
Quia defecerunt sicut fumus dies mei, et ossa mea sicut cremium aruerunt.
4 Il mio cuore è stato percosso come erba, Ed è seccato; Perciocchè io ho dimenticato di mangiare il mio pane.
Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum, quia oblitus sum comedere panem meum.
5 Le mie ossa sono attaccate alla mia carne, Per la voce de' miei gemiti.
A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
6 Io son divenuto simile al pellicano del deserto; E son come il gufo delle solitudini.
Similis factus sum pellicano solitudinis; factus sum sicut nycticorax in domicilio.
7 Io vegghio, e sono Come il passero solitario sopra il tetto. I miei nemici mi fanno vituperio tuttodì;
Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
8 Quelli che sono infuriati contro a me fanno delle esecrazioni di me.
Tota die exprobrabant mihi inimici mei, et qui laudabant me adversum me jurabant:
9 Perciocchè io ho mangiata la cenere come pane, Ed ho temperata la mia bevanda con lagrime.
quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam,
10 Per la tua indegnazione, e per lo tuo cruccio; Perciocchè, avendomi levato ad alto, tu mi hai gettato [a basso].
a facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
11 I miei giorni [son] come l'ombra che dichina; Ed io son secco come erba.
Dies mei sicut umbra declinaverunt, et ego sicut fœnum arui.
12 Ma tu, Signore, dimori in eterno E la tua memoria [è] per ogni età.
Tu autem, Domine, in æternum permanes, et memoriale tuum in generationem et generationem.
13 Tu ti leverai, tu avrai compassione di Sion; Perciocchè [egli è] tempo di averne pietà; Perciocchè il termine è giunto.
Tu exsurgens misereberis Sion, quia tempus miserendi ejus, quia venit tempus:
14 Imperocchè i tuoi servitori hanno affezione alle pietre di essa, Ed hanno pietà della sua polvere.
quoniam placuerunt servis tuis lapides ejus, et terræ ejus miserebuntur.
15 E le genti temeranno il Nome del Signore, E tutti i re della terra la tua gloria,
Et timebunt gentes nomen tuum, Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam:
16 Quando il Signore avrà riedificata Sion, [Quando] egli sarà apparito nella sua gloria,
quia ædificavit Dominus Sion, et videbitur in gloria sua.
17 Ed avrà volto lo sguardo all'orazione de' desolati, E non avrà sprezzata la lor preghiera.
Respexit in orationem humilium et non sprevit precem eorum.
18 Ciò sarà scritto all'età a venire; E il popolo che sarà creato loderà il Signore.
Scribantur hæc in generatione altera, et populus qui creabitur laudabit Dominum.
19 Perciocchè egli avrà riguardato dall'alto luogo della sua santità; Perciocchè il Signore avrà mirato dal cielo verso la terra;
Quia prospexit de excelso sancto suo; Dominus de cælo in terram aspexit:
20 Per udire i gemiti de' prigioni; Per isciogliere quelli ch'erano condannati a morte;
ut audiret gemitus compeditorum; ut solveret filios interemptorum:
21 Acciocchè si narri in Sion il Nome del Signore, E la sua lode in Gerusalemme.
ut annuntient in Sion nomen Domini, et laudem ejus in Jerusalem:
22 Quando i popoli e i regni saranno raunati insieme, Per servire al Signore.
in conveniendo populos in unum, et reges, ut serviant Domino.
23 Egli ha tra via abbattute le mie forze; Egli ha scorciati i miei giorni.
Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuntia mihi:
24 Io dirò: O Dio mio, non farmi trapassare al mezzo de' miei dì; I tuoi anni [durano] per ogni età.
ne revoces me in dimidio dierum meorum, in generationem et generationem anni tui.
25 Tu fondasti già la terra; E i cieli [son] l'opera delle tue mani;
Initio tu, Domine, terram fundasti, et opera manuum tuarum sunt cæli.
26 Queste cose periranno, ma tu dimorerai; Ed esse invecchieranno tutte, come un vestimento; Tu le muterai come una vesta, e trapasseranno.
Ipsi peribunt, tu autem permanes; et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur;
27 Ma tu [sei sempre] lo stesso, E gli anni tuoi non finiranno giammai.
tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
28 I figliuoli de' tuoi servitori abiteranno, E la progenie loro sarà stabilita nel tuo cospetto.
Filii servorum tuorum habitabunt, et semen eorum in sæculum dirigetur.

< Salmi 102 >