Proverbi 17

1 Migliore [è] un boccon di [pane] secco, con quiete, Che una casa piena di animali ammazzati, con rissa.

Бољи је залогај сувог хлеба с миром него кућа пуна поклане стоке са свађом.

2 Il servitore intendente signoreggerà sopra il figliuolo che reca vituperio, E spartirà l'eredità tra i fratelli.

Разуман слуга биће господар над сином срамотним и с браћом ће делити наследство.

3 La coppella [è] per l'argento, e il fornello per l'oro; Ma il Signore prova i cuori.

Топионица је за сребро и пећ за злато, а срца искушава Господ.

4 L'uomo maligno presta gli orecchi alle labbra inique; E l'ingannatore ascolta la lingua maliziosa.

Зао човек пази на усне зле, а лажљивац слуша језик пакостан.

5 Chi beffa il povero fa onta a colui che l'ha fatto; Chi si rallegra della calamità [altrui] non resterà impunito.

Ко се руга сиромаху, срамоти Створитеља његовог; ко се радује несрећи, неће остати без кара.

6 I figliuoli de' figliuoli [son] la corona de' vecchi; E i padri [son] la gloria de' figliuoli.

Венац су старцима унуци, а слава синовима оци њихови.

7 Il parlar magnifico non è decevole all'uomo da nulla; Quanto meno al principe il labbro falso!

Не приличи безумном висока беседа, а камоли кнезу лажљива беседа.

8 Il presente [è], appo chi è dato a ricever presenti, una gioia graziosa; Dovunque si volge produce effetto.

Поклон је драги камен ономе који га прима, куда се год окрене напредује.

9 Chi copre il fallo procaccia amicizia; Ma chi [lo] ridice disunisce gli amici.

Ко покрива преступ, тражи љубав; а ко понавља ствар, раставља главне пријатеље.

10 La riprensione scende [più addentro] nell'[uomo] intendente, Che cento percosse date allo stolto.

Укор тишти разумног већма него лудог сто удараца.

11 Il malvagio non cerca altro che ribellione; Ma l'angelo crudele sarà mandato contro a lui.

Зао човек тражи само одмет, али ће се љут гласник послати на њ.

12 Scontrisi pure in un uomo un'orsa, a cui sieno stati tolti i suoi figli, Anzi che un pazzo nella sua pazzia.

Боље је да човека срете медведица којој су отети медведићи, него безумник у свом безумљу.

13 Il male non si dipartirà giammai dalla casa Di chi rende il mal per lo bene.

Ко враћа зло за добро, неће се зло одмаћи од куће његове.

14 Chi comincia la contesa [è come] chi dà apritura alle acque; Però avanti che si venga alle contumelie, lascia la questione.

Ко почне свађу, отвори уставу води; зато пре него се заметне, прођи се распре.

15 Chi assolve il reo, e chi condanna il giusto, [Sono] amendue ugualmente abbominevoli al Signore.

Ко оправда кривога и ко осуди правога, обојица су гад Господу.

16 A che [serve] il prezzo in mano allo stolto, Da comperar sapienza, poichè egli non [ha] alcun senno?

На шта је благо безумном у руци кад нема разума да прибави мудрост?

17 L'amico ama in ogni tempo, E il fratello nasce per l'afflizione.

У свако доба љуби пријатељ, и брат постаје у невољи.

18 L'uomo scemo di senno tocca la mano, [E] fa sicurtà al suo prossimo.

Човек безуман даје руку и јамчи се за пријатеља свог.

19 Chi ama contesa ama misfatto; Chi alza la sua porta cerca ruina.

Ко милује свађу, милује грех; ко подиже увис врата своја, тражи погибао.

20 L' [uomo] perverso di cuore non troverà il bene; E l'[uomo] stravolto nel suo parlare caderà nel male.

Ко је опаког срца, неће наћи добра; и ко дволичи језиком, пашће у зло.

21 Chi genera un pazzo [lo genera] a suo cordoglio; E il padre dello stolto non si rallegrerà.

Ко роди безумна, на жалост му је, нити ће се радовати отац лудога.

22 Il cuore allegro giova, [come] una medicina; Ma lo spirito afflitto secca le ossa.

Срце весело помаже као лек, а дух жалостан суши кости.

23 L'empio prende il presente dal seno, Per pervertir le vie del giudicio.

Безбожник прима поклон из недара да преврати путеве правди.

24 La sapienza [è] nel cospetto dell'intendente; Ma gli occhi dello stolto [riguardano] alle estremità della terra.

Разумном је на лицу мудрост, а очи безумнику врљају накрај земље.

25 Il figliuolo stolto [è] sdegno a suo padre, Ed amaritudine a colei che l'ha partorito.

Жалост је оцу свом син безуман, и јад родитељци својој.

26 Egli non [è] bene di condannare il giusto, non pure ad ammenda, [Nè] che i principi battano [alcuno] per dirittura.

Није добро глобити праведника, ни да кнезови бију кога што је радио право.

27 Chi rattiene i suoi detti [è] dotato di conoscimento; [E] chi [è di] spirito riservato [è] uomo intendente.

Устеже речи своје човек који зна, и тиха је духа човек разуман.

28 Lo stolto stesso è reputato savio, quando si tace; [E] prudente, quando tiene le labbra chiuse.

И безуман кад ћути, мисли се да је мудар, и разуман, кад стискује усне своје.