Giobbe 7

1 Non ha l'uomo un termine della sua milizia in su la terra? E [non sono] i suoi giorni simili a quelli di un mercenario?

Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?

2 Come il servo aspira all'ombra, E il mercenario aspetta il premio della sua opera;

Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,

3 Così mi sono stati dati per eredità de' mesi molesti; E mi sono state assegnate per parte mia notti penose.

Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.

4 Se mi son posto a giacere, dico: Quando mi leverò? Quando sarà passata la notte? E mi stanco di dimenarmi fino all'alba.

Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.

5 La mia carne è rivestita di vermini, e di gromma di terra; La mia pelle si schianta, e si disfa.

Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.

6 I miei giorni son passati via più leggermente che la spola del tessitore, E son venuti meno senza speranza.

Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.

7 Ricordati che la mia vita [è] un vento, [Che] l'occhio mio non tornerà [più] a vedere il bene.

Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,

8 L'occhio di chi mi vede non mi riguarderà [più]; [Se tu rivolgi] gli occhi verso me, io non [sarò] più.

Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.

9 [Come] la nuvola si dilegua, e se ne va via; Così chi scende nel sepolcro non [ne] salirà [più fuori]. (Sheol h7585)

Као што се облак разилази и нестаје га, тако ко сиђе у гроб, неће изаћи, (Sheol h7585)

10 Egli non ritornerà più a casa sua, E il luogo suo non lo riconoscerà più.

Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.

11 Io altresì non ratterrò la mia bocca; Io parlerò nell'angoscia del mio spirito, Io mi lamenterò nell'amaritudine dell'anima mia.

Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.

12 [Sono] io un mare, o una balena, Che tu mi ponga guardia attorno?

Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?

13 Quando io dico: La mia lettiera mi darà alleggiamento, Il mio letto solleverà [parte] del mio lamento;

Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,

14 Allora tu mi sgomenti con sogni, E mi spaventi con visioni.

Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,

15 Talchè io nell'animo sceglierei innanzi di essere strangolato, E [innanzi vorrei] la morte che le mie ossa.

Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.

16 Io son tutto strutto; io non viverò in perpetuo; Cessati da me; conciossiachè i miei giorni [non sieno altro che] vanità.

Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.

17 Che cosa [è] l'uomo, che tu ne faccia sì grande stima, Che tu ponga mente ad esso?

Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?

18 E che tu lo visiti ogni mattina, E ad ogni momento l'esamini?

Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?

19 Fino a quando non ti rivolgerai indietro da me, [E] non mi darai alcuna posa, Tanto che io possa inghiottir la mia saliva?

Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?

20 Io ho peccato; che opererò inverso te, o Guardiano degli uomini? Perchè mi hai posto per tuo bersaglio, E [perchè] sono io grave a me stesso?

Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?

21 E perchè non perdoni il mio misfatto, E non rimuovi la mia iniquità? Conciossiachè di presente giacerò nella polvere; E, se [poi] tu mi ricerchi, io non sarò [più].

Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.