Giobbe 29

1 E GIOBBE riprese il suo ragionamento, e disse:

Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

2 Oh! fossi io pure come a' mesi di prima, Come al tempo che Iddio mi guardava!

“Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

3 Quando egli faceva rilucere la sua lampana sopra il mio capo, E [quando] io camminava al suo lume, per mezzo le tenebre;

kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

4 Come io era al tempo della mia giovanezza, Mentre il consiglio di Dio governava il mio tabernacolo;

siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

5 Mentre l'Onnipotente [era] ancora meco, [E] i miei famigli mi [erano] d'intorno;

kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

6 Mentre io lavava i miei passi nel burro, E le rocce versavano presso di me de' ruscelli d'olio.

kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

7 Quando io andava fuori alla porta per la città, [O] mi faceva porre il mio seggio in su la piazza,

Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

8 I fanciulli, veggendomi, si nascondevano; E i vecchi si levavano, e stavano in piè;

të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

9 I principali si rattenevano di parlare, E si mettevano la mano in su la bocca;

princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

10 La voce de' rettori era celata, E la lor lingua era attaccata al lor palato;

zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

11 L'orecchio che [mi] udiva mi celebrava beato; L'occhio che [mi] vedeva mi rendeva testimonianza;

veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

12 Perciocchè io liberava il povero che gridava, E l'orfano che non avea chi l'aiutasse.

sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

13 La benedizione di chi periva veniva sopra me; Ed io faceva cantare il cuor della vedova.

Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

14 Io mi vestiva di giustizia, ed [ella altresì] mi rivestiva; La mia dirittura [mi era] come un ammanto, e come una benda.

Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

15 Io era occhi al cieco, E piedi allo zoppo.

Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

16 Io [era] padre a' bisognosi, E investigava la causa che mi era sconosciuta.

isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

17 E rompeva i mascellari al perverso, E gli faceva gittar la preda d'infra i denti.

I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

18 Onde io diceva: Io morrò nel mio nido, E moltiplicherò i [miei] giorni come la rena.

Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

19 La mia radice [era] aperta alle acque, E la rugiada era tutta la notte in su i miei rami.

rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

20 La mia gloria si rinnovava in me, E il mio arco si rinforzava in mano mia.

lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

21 [Altri] mi ascoltava, ed aspettava [che io avessi parlato]; E taceva al mio consiglio.

Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

22 Dopo che io avea parlato, niuno replicava; E i miei ragionamenti stillavano sopra loro.

Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

23 Essi mi aspettavano come la pioggia, Ed aprivano la bocca, [come] dietro alla pioggia della stagione della ricolta.

Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

24 [Se] io rideva verso loro, essi nol credevano, E non facevano scader la chiarezza della mia faccia.

Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

25 [Se] mi piaceva d'andar con loro, io sedeva in capo, Ed abitava con loro come un re fra le [sue] schiere, E come una persona che consola quelli che fanno cordoglio.

Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.