Giobbe 37

1 Per questo mi batte forte il cuore e mi balza fuori dal petto.

И од тога дрхће срце моје, и одскаче са свог места.

2 Udite, udite, il rumore della sua voce, il fragore che esce dalla sua bocca.

Слушајте добро громовни глас Његов и говор што излази из уста Његових.

3 Il lampo si diffonde sotto tutto il cielo e il suo bagliore giunge ai lembi della terra;

Под сва небеса пушта га, и светлост своју до крајева земаљских.

4 dietro di esso brontola il tuono, mugghia con il suo fragore maestoso e nulla arresta i fulmini, da quando si è udita la sua voce;

За њом риче гром, грми гласом величанства свог, нити шта одгађа кад се чује глас Његов.

5 mirabilmente tuona Dio con la sua voce opera meraviglie che non comprendiamo!

Дивно Бог грми гласом својим, чини ствари велике, да их не можемо разумети.

6 Egli infatti dice alla neve: «Cadi sulla terra» e alle piogge dirotte: «Siate violente».

Говори снегу: Падни на земљу; и дажду ситном и дажду силном.

7 Rinchiude ogni uomo in casa sotto sigillo, perché tutti riconoscano la sua opera.

Запечаћава руку сваком човеку, да позна све посленике своје.

8 Le fiere si ritirano nei loro ripari e nelle loro tane si accovacciano.

Тада звер улази у јаму, и остаје на својој ложи.

9 Dal mezzogiorno avanza l'uragano e il freddo dal settentrione.

С југа долази олуја, и са севера зима.

10 Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e la distesa dell'acqua si congela.

Од дихања Божијег постаје лед, и широке воде стискају се.

11 Carica di umidità le nuvole e le nubi ne diffondono le folgori.

И да се натапа земља, натерује облак, и расипа облак светлошћу својом.

12 Egli le fa vagare dappertutto secondo i suoi ordini, perché eseguiscano quanto comanda loro sul mondo intero.

И он се обрће и тамо и амо по вољи Његовој да чини све што му заповеди по васиљеној.

13 Le manda o per castigo della terra o in segno di bontà.

Чини да се нађе или за кар или за земљу или за доброчинство.

14 Porgi l'orecchio a questo, Giobbe, soffèrmati e considera le meraviglie di Dio.

Чуј то, Јове, стани и гледај чудеса Божија.

15 Sai tu come Dio le diriga e come la sua nube produca il lampo?

Знаш ли како их Он уређује и како сија светлошћу из облака свог?

16 Conosci tu come la nube si libri in aria, i prodigi di colui che tutto sa?

Знаш ли како висе облаци? Знаш ли чудеса Оног који је савршен у сваком знању?

17 Come le tue vesti siano calde quando non soffia l'austro e la terra riposa?

Како ти се хаљине угреју кад умири земљу с југа?

18 Hai tu forse disteso con lui il firmamento, solido come specchio di metallo fuso?

Јеси ли ти с Њим разапињао небеса, која стоје тврдо као саливено огледало?

19 Insegnaci che cosa dobbiamo dirgli. Noi non parleremo per l'oscurità.

Научи нас шта ћемо Му рећи; не можемо од таме говорити по реду.

20 Gli si può forse ordinare: «Parlerò io?». O un uomo può dire che è sopraffatto?

Хоће ли Му ко приповедити шта бих ја говорио? Ако ли би ко говорио, заиста, био бих прождрт.

21 Ora diventa invisibile la luce, oscurata in mezzo alle nubi: ma tira il vento e le spazza via.

Али сада не могу људи гледати у светлост кад сјаји на небу, пошто ветар прође и очисти га;

22 Dal nord giunge un aureo chiarore, intorno a Dio è tremenda maestà.

Са севера долази као злато; али је у Богу страшнија слава.

23 L’Onnipotente noi non lo possiamo raggiungere, sublime in potenza e rettitudine e grande per giustizia: egli non ha da rispondere.

Свемогућ је, не можемо Га стигнути; велике је силе, али судом и великом правдом никога не мучи.

24 Perciò gli uomini lo temono: a lui la venerazione di tutti i saggi di mente.

Зато Га се боје људи: Не може Га видети никакав мудрац.