Ayub 30

1 Tetapi kini aku diejek oleh orang yang lebih muda. Dahulu ayah mereka kupandang terlalu hina untuk menjaga dombaku bersama anjing gembala.

Ныне же поругашамися малейшии: ныне учат мя от части, ихже отцев уничтожах, ихже не вменях достойными псов моих стад.

2 Bagiku mereka tidak berguna karena sudah kehabisan tenaga.

Крепость же рук их во что мне бысть? У них погибаше скончание.

3 Mereka lapar dan menderita sekali, sehingga makan akar kering di gurun yang sunyi.

В скудости и гладе безплоден: иже бежаху в безводное вчера сотеснение и бедность:

4 Mereka mencabut belukar di padang belantara lalu memakan baik daun maupun akarnya.

иже обхождаху былие в дебрех, имже былие бяше брашно, безчестнии же и похуленнии, скудни всякаго блага, иже и корение древес жваху от глада великаго.

5 Mereka diusir dengan tengking seperti orang mengusir maling.

Восташа на мя татие,

6 Mereka tinggal di dalam gua-gua; lubang-lubang di dinding gunung menjadi rumah mereka.

ихже домове беша пещеры каменны:

7 Di rimba mereka meraung-raung seperti binatang, berkelompok di bawah semak belukar di hutan.

от среды доброгласных возопиют, иже под хврастием дивиим живяху:

8 Mereka tak bernama dan tak berharga, orang-orang yang sudah dihalau dari negerinya.

безумных сынове и безчестных, имя и слава угашена на земли.

9 Sekarang mereka datang dan aku ditertawakannya; bagi mereka, aku ini lelucon belaka.

Ныне же гусли есмь аз им, и мене в притчу имут:

10 Aku dipandang oleh mereka hina dan keji, bahkan mukaku mereka ludahi.

возгнушалися же мною отступивше далече, ни лица моего пощадеша от плюновения.

11 Karena Allah membuat aku lemah tidak berdaya, mereka melampiaskan amukan mereka.

Отверз бо тул Свой уязви мя, и узду устам моим наложи.

12 Gerombolan itu menyerang aku dari depan, dan kejatuhanku mereka rencanakan.

На десную отрасли восташа, нозе свои простроша и путесотвориша на мя стези пагубы своея.

13 Mereka memotong jalanku untuk membinasakan aku; tak seorang pun menghalangi ketika mereka menyerbu.

Сотрошася стези моя, совлекоша бо ми одежду.

14 Bagaikan banjir mereka dobrak tembok pertahananku; beramai-ramai mereka datang menindih tubuhku.

Стрелами своими устрели мя: сотвори ми, якоже восхоте: в болезнех скисохся, обращаются же ми скорби.

15 Kedahsyatan meliputi diriku; bagaikan hembusan angin, harga diriku berlalu; bagaikan awan lewat, hilanglah kebahagiaanku.

Отиде ми надежда якоже ветр, и якоже облак спасение мое.

16 Sekarang hampir matilah aku; tak ada keringanan bagi deritaku.

И ныне на мя излиется душа моя: и одержат мя дние печалей:

17 Pada waktu malam semua tulangku nyeri; rasa sakit yang menusuk tak kunjung berhenti.

нощию же кости моя смятошася, жилы же моя разслабеша.

18 Allah mencengkeram aku pada leher bajuku sehingga pakaianku menggelambir pada tubuhku.

Многою крепостию ятся за ризу мою: якоже ожерелие ризы моея объя мя.

19 Ke dalam lumpur aku dihempaskan-Nya, aku menjadi seperti sampah saja!

Вменяеши же мя равна брению, в земли и пепеле часть моя.

20 Aku berseru kepada-Mu, ya Allah, Kau tak memberi jawaban; bila aku berdoa, Kau tak memperhatikan.

Возопих же к Тебе, и не услышал мя еси: сташа же и смотриша на мя.

21 Engkau berlaku kejam terhadapku, Kautindas aku dengan seluruh kekuatan-Mu.

Наидоша же на мя без милости, рукою крепкою уязвил мя еси:

22 Engkau membiarkan angin melayangkan aku; dalam angin ribut Kauombang-ambingkan diriku.

вчинил же мя еси в болезнех и отвергл еси мя от спасения.

23 Aku tahu, Kaubawa aku kepada alam kematian, tempat semua yang hidup dikumpulkan.

Вем бо, яко смерть мя сотрет: дом бо всякому смертну земля.

24 Mengapa Kau menyerang orang yang celaka, yang tak dapat berbuat apa pun kecuali mohon iba?

Аще бы возможно было, сам бых себе убил, или молил бых иного, дабы ми то сотворил.

25 Bukankah aku menangis bersama orang yang kesusahan, dan mengasihani orang yang berkekurangan?

Аз же о всяцем немощнем восплакахся, воздохнух же видев мужа в бедах.

26 Aku mengharapkan bahagia dan terang, tapi kesukaran dan kegelapanlah yang datang.

Аз же ждах благих, и се, сретоша мя паче дние зол.

27 Aku terkoyak oleh duka dan nestapa; hari demi hari makin banyak yang kuderita.

Чрево мое воскипе и не умолчит: предвариша мя дние нищеты.

28 Di dalam kelam, tanpa cahaya, aku berkeliaran; aku berdiri di muka umum, minta pertolongan.

Стеня ходих без обуздания, стоях же в соборе вопия.

29 Suaraku sedih penuh iba seperti tangis serigala dan burung unta.

Брат бых сиринам, друг же птичий.

30 Kulitku menjadi hitam; tubuhku terbakar oleh demam.

Кожа же моя помрачися вельми, и кости моя сгореша от зноя.

31 Dahulu kudengar musik gembira, kini hanya ratapan tangis belaka.

Обратишася же в плачь гусли моя, песнь же моя в рыдание мне.