Sálmarnir 104

1 Ég lofa Drottin! Drottinn, þú Guð minn, þú ert undursamlegur! Þú ert íklæddur hátign og dýrð og umlukinn ljósi!

Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,

2 Þú þandir út himininn eins og dúk og dreifðir um hann stjörnunum.

En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,

3 Þú mótaðir þurrlendið og rýmdir fyrir hafinu. Þú gerðir ský að vagni þínum og ferð um á vængjum vindarins.

En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;

4 Englarnir eru erindrekar þínir og eldslogar þjóna þér.

Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.

5 Undirstöður heimsins eru traustar, þær eru þitt verk, og þess vegna haggast hann ekki.

Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.

6 Þú lést vatnsflóð ganga yfir jörðina og hylja fjöllin.

De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:

7 Og þegar þú bauðst, safnaðist vatnið saman í höfunum,

Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;

8 fjöllin risu og dalirnir urðu til.

Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.

9 Þú settir sjónum sín ákveðnu mörk svo að hann skyldi aldrei aftur flæða yfir þurrlendið.

Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;

10 Þú settir lindir í dalina og lækir renna um fjöllin.

Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;

11 Þeir eru dýrunum til drykkjar og þar svalar villiasninn þorsta sínum.

Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;

12 Þar gera fuglar sér hreiður og söngur þeirra ómar frá trjánum.

Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.

13 Hann sendir regn yfir fjöllin svo að jörðin ber sinn ávöxt.

Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;

14 Safaríkt grasið vex að boði hans og er búfénu til fæðu. En maðurinn yrkir jörðina, ræktar ávexti, grænmeti og korn,

Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,

15 einnig vín sér til gleði, olíu sem gerir andlitið gljáandi og brauð sem gefur kraft.

En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.

16 Drottinn gróðursetti sedrustrén í Líbanon, há og tignarleg,

Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:

17 og þar byggja fuglarnir sér hreiður, en storkurinn velur kýprustréð til bústaðar.

Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.

18 Steingeiturnar kjósa hin háu fjöll, en stökkhérarnir finna sér stað í klettum.

De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.

19 Tunglið settir þú til að afmarka mánuði, en sólina til að skína um daga.

Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.

20 Myrkur og nótt eru frá þér komin, þá fara skógardýrin á kreik.

Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,

21 Þá öskra ljónin eftir bráð og heimta æti sitt af Guði.

Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.

22 Þegar sólin rís draga þau sig í hlé og leggjast í fylgsni sín,

De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;

23 en mennirnir ganga út til starfa og vinna allt til kvölds.

Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.

24 Drottinn, hvílík fjölbreytni í öllu því sem þú hefur skapað! Allt á það upphaf sitt í vísdómi þínum! Jörðin er full af því sem þú hefur gert!

Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,

25 Framundan mér teygir sig blikandi haf, iðandi af alls konar lífi!

Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,

26 Og sjá! Þarna eru skipin! Og þarna hvalirnir! – þeir leika á alls oddi!

Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.

27 Allar skepnur vona á þig, að þú gefir þeim fæðu þeirra á réttum tíma.

Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.

28 Þú mætir þörfum þeirra og þau mettast ríkulega af gæðum þínum.

Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.

29 En snúir þú við þeim bakinu er úti um þau. Þegar þú ákveður, deyja þau og verða að mold,

Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.

30 en þú sendir líka út anda þinn og vekur nýtt líf á jörðinni.

Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!

31 Lof sé Guði að eilífu! Drottinn gleðst yfir verkum sínum!

Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;

32 Þegar hann lítur á jörðina, skelfur hún og eldfjöllin gjósa við snertingu fingra hans.

Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!

33 Ég vil lofsyngja Drottni svo lengi sem ég lifi, vegsama Guð á meðan ég er til!

Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!

34 Ó, að ljóð þetta mætti gleðja hann, því að Drottinn er gleði mín og fögnuður.

Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;

35 Ó, að misgjörðarmenn hyrfu af jörðinni og að óguðlegir yrðu ekki framar til. En Drottin vil ég vegsama að eilífu! Hallelúja!

Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!