2 Korintubréf 12

1 Allt slíkt sjálfshól er heimskulegt, en leyfið mér þó að halda aðeins áfram. Leyfið mér að segja ykkur frá opinberunum þeim sem Drottinn hefur gefið mér.

Mete ma hei nau, na, hela fo au olaꞌ koao seluꞌ mbei fai. Tao-tao te olaꞌ koao nda naꞌena ngguna sa. Te ae ufadꞌe nggi dala-dalaꞌ fo hita Lamatuan natudꞌu neu au, onaꞌ sia meit e.

2 Fyrir fjórtán árum var ég hrifinn upp til himna. Spyrjið mig ekki hvort líkami minn var með í för eða aðeins andi minn, það hef ég ekki hugmynd um, það veit Guð einn. Hvað sem því líður, þá var ég þarna í Paradís og heyrði margt undarlegt,

Au uhine atahori sa nenepaꞌaꞌ no Kristus. Too sanahulu haa manalaoꞌ naa, eni nenesoꞌu-botiꞌ lalai naruꞌ ata neu. Ana nenebotiꞌ no aon, do, akaꞌ samanan o, au nda uhine sa. Akaꞌ Lamatuaꞌ nahine. Au o uhine ae, leleꞌ ana hene nisiꞌ Lamatuaꞌ Mamana Meulaun, ana rena dedꞌea-oꞌola manaseliꞌ tebꞌe, losa atahori nda bisa olaꞌ sa

3

4 sem ekki er í mannlegu valdi að lýsa (og þar að auki er mér óheimilt að segja það öðrum).

5 Það er hægt að stæra sig af slíkri reynslu, en það ætla ég ekki að gera. Það eina sem ég ætla að hrósa mér af er vanmáttur minn og hve Guð er mikill að geta notað vanmátt minn sér til dýrðar.

Dadꞌi soaꞌ neu atahori mataꞌ naa, au ae olaꞌ koao. Te au nda nau olaꞌ koao soꞌal ao ngga sa. Soꞌal saa fo au nda tao beꞌi sa, au feꞌe na olaꞌ koao taꞌo naa.

6 Ég get hrósað mér af ýmsu, og slíkt væri engin firra, en ég vil ekki að neinn geri sér hærri hugmyndir um mig en þær sem hann fær við að sjá mig og heyra.

Mete ma au ae olaꞌ koao, na au nda parlu ombo-koson sa, te au hambu dala ndoo-tetuꞌ hetar fo au bisa olaꞌ. Te au uꞌumamateꞌ ao ngga, fo atahori afiꞌ dudꞌuꞌa rae, au manaseliꞌ lenaꞌ mia saa fo ara rena ma rita mia au.

7 Nú ætla ég að segja ykkur nokkuð: Ég hef fengið að reyna margt stórmerkilegt og því óttaðist Guð að ég yrði stoltur. Hann lagði því á líkama minn nokkuð sem stingur líkt og þyrnir. Þetta er sendiboði Satans og veldur hann mér sársauka og óþægindum og kveður þannig niður stolt mitt.

Lelenan fai, Lamatuaꞌ natudꞌu neu au dalaꞌ hetar manaseliꞌ. Te au o hambu sususaꞌ boe, naa fo au afiꞌ koao. Te nitu ra malanggan denu ana dedꞌenun esa fo akaꞌ ngganggu au nakandooꞌ a, onaꞌ nggaut esa akaꞌ mbau-mbauꞌ ao ngga. Weh! Au doidꞌoso seli tebꞌe!

8 Þrisvar hef ég beðið Guð að taka þetta burt,

Au hule lao telu ena fo Lamatuaꞌ soꞌu hendi dalaꞌ ia ra mia au.

9 en í hvert sinn hefur hann svarað: „Nei, náð mín nægir þér.“Nú gleðst ég yfir því hve vanmegna ég er og að ég skuli fá að vera lifandi vitnisburður um kraft Krists, og þurfi ekki að treysta á mátt minn og megin.

Te Ana nataa au nae, “Au utudꞌu rala malole ngga neu nggo. Naa dai soaꞌ neu nggo. Te leleꞌ ho duꞌa mae, tungga maꞌaderem na nda feꞌe dai sa, na, Au koasa ngga boe maꞌadere sia naa.” Naeni de au ae olaꞌ naeꞌ seluꞌ, leleꞌ au nda tao beꞌi dalaꞌ esa sa. Huu onaꞌ naa, au bubꞌuluꞌ ae, Kristus koasan nasodꞌa sia au.

10 Ég veit að þetta er vilji Krists og því felli ég mig vel við „þyrninn“og sömuleiðis óþægindi, mannraunir, ofsóknir og erfiðleika. Þegar ég er vanmegna, þá er ég sterkur. Því minna sem ég hef, því meira gefur Kristur mér.

Naa de, mete ma au medꞌa nda bisa tao ala dalaꞌ esa sa, au rala ngga suba-subaꞌ a. Dadꞌi leleꞌ atahori olaꞌ raꞌamamaeꞌ au do tao raꞌasususaꞌ au, do tao doidꞌoso au, do poko-paru au, huu au dadꞌi Kristus atahorin, de rala ngga suba-subaꞌ a. Te mete ma au nda bisa sa, na, au hambu koasa laoꞌ mia Kristus fo bisa tao dalaꞌ naa.

11 Ykkar vegna hef ég hegðað mér eins og kjáni með öllum þessum hrósyrðum. Þið hefðuð átt að skrifa um mig, en ekki láta mig sjálfan þurfa að gera það. Í engu stóð ég hinum miklu postulum að baki, jafnvel þótt ég sé ekki neitt.

Naa, hei misodꞌa onaꞌ Lamatuaꞌ nda parna denu au eti sia naa sa. Naa de, nau do nda nau sa o, faꞌ ra au olaꞌ onaꞌ nggoaꞌ e mbei. Matetun, hei musi olaꞌ koao soꞌal au. Memaꞌ au nda uꞌena sosoaꞌ saa saa sa boe. Te mete ma neꞌesasamaꞌ au o “atahori manaseliꞌ naa ra”, mana oi Lamatuaꞌ mana denu sira, na sira, nda manaseliꞌ lenaꞌ au sa.

12 Þegar ég var hjá ykkur þá sannaði ég, svo ekki varð um villst, að ég var ósvikinn postuli, sendur til ykkar af Guði sjálfum. Ég sýndi ykkur þolinmæði og gerði mörg tákn, undur og kraftaverk á meðal ykkar.

Mete ma Lamatuaꞌ denu atahori esa fo neu dui-bꞌengga atahori soꞌal Eni, atahori naa tao manadadꞌi manaseliꞌ mataꞌ-mataꞌ nendiꞌ koasa, fo natudꞌu bukti oi, Lamatuaꞌ mana denu eni. Te afiꞌ liliiꞌ, huu leleꞌ au mia hei taladꞌa mara, au o tao manadadꞌi manaseliꞌ onaꞌ naa boe. Te au tao taoꞌ naa ma uꞌutataaꞌ ukundooꞌ a.

13 Það eina sem ég lét ógert var að íþyngja ykkur. Ég bað hvorki um mat né húsaskjól. Nú bið ég ykkur að fyrirgefa mér, því að þarna urðu mér á mistök!

Te afiꞌ miminasa, e! Akaꞌ dalaꞌ esaꞌ a, au nda tao sia hei e sa, fo atahori laen tao sia atahori saraniꞌ laen ra. Naeni, au nda nau fo ama tanggon masodꞌa ngga sa.

14 Nú er ég á leið til ykkar í þriðja sinn og enn ykkur að kostnaðarlausu, því að ekki þrái ég peningana ykkar, heldur ykkur sjálf. Þið eruð reyndar börnin mín og börn sjá ekki fyrir foreldrum sínum, heldur öfugt.

Taꞌo ia! Au uhehere uma sia hei lao ka telun ena. Au nda parlu nggi tanggon masodꞌa ngga sa. Au o nda parlu hei suꞌim sa boe. Te, tungga hita hadꞌat na, nda nandaa anadikiꞌ ra mbedaꞌ suꞌit fee neu ina-ama nara sa. Nandaa naa, na, naeni atahori lasiꞌ mana mbedaꞌ hela suꞌin fo fee neu ana nara. Dadꞌi au nda parlu fo ama mbedaꞌ hela suꞌim fee au sa, huu hei onaꞌ au ana ngga ra boe! Au parluꞌ a hei ao mara no rala susue mara.

15 Mér er gleðiefni að gefa ykkur sjálfan mig og allt sem ég á, ykkur til andlegra framfara, enda þótt svo virðist að því heitar sem ég elska ykkur, því minna elskið þið mig.

Mete ma parlu, na au hiiꞌ fee basa sudꞌi a saa nggara ma nau tao ues itaꞌ mamate ngga fo masodꞌa mara tungga Lamatuaꞌ hihii-nanaun. Dadꞌi mete ma au sue useliꞌ nggi, na hei o musi sue au onaꞌ naa boe. Dadꞌi, taꞌo bee de hei kekeꞌe susue mara? Nda nandaa sa, to?

16 Sum ykkar segja: „Satt er það, svo virtist sem heimsókn hans hafi ekki kostað okkur neitt, en þessi Páll er slóttugur náungi. Hann gabbaði okkur. Það er engum blöðum um það að fletta, hann hlýtur að hafa grætt á okkur á einhvern hátt.“

Hambu mia hei e rataa rae, au nda tao umubꞌera nggi sa. Te ruma fai rae, au dadꞌi atahori mana mahine peko-lelekoꞌ ma lelekoꞌ ala nggi, losa tao nggi tungga au hihii ngga.

17 En hvernig? Hef ég notað einhvern þeirra, sem ég hef sent til ykkar, til að hagnast á ykkur?

Dadꞌi taꞌo bee? Mbei ma atahori fo au haitua reti sia nggi, lelekoꞌ rala nggi, do?

18 Var það gert í auðgunarskyni að hvetja Títus til að heimsækja ykkur ásamt hinum bróðurnum? Nei, auðvitað ekki. Við framgengum allir í Guðs anda og fórum allir eins að.

Huu au denu Titus fo neti sia nggi. Au o denu toronooꞌ laen esa neu no e boe. Do itaꞌ Titus lelekoꞌ nala nggi, do? Hokoꞌ, to? Huu Titus hei atahori nemeherem. Ma Titus no au ia, ona esaꞌ. Hai ue-tao dalaꞌ ona esaꞌ, huu hai ruꞌa nggi dudꞌuꞌa mara, ona esaꞌ boe.

19 Þið haldið, að með þessum orðum séum við að verja okkur gagnvart ykkur. Svo er ekki. Ég segi ykkur satt, og Guð er vitni að því, að orð mín hafa öll verið sögð ykkur til hjálpar, kæru vinir. Ég hef viljað efla ykkur andlega, en ekki maka minn eigin krók.

Toronoo susue nggara, e! Seꞌu te hei dudꞌuꞌa eniꞌ a faꞌ ra mae, hai misilaꞌe ao mara sia mata mara, do? Hokoꞌ! Huu basa saa fo hai olaꞌ ia ra, Lamatualain bubꞌuluꞌ. De hai nda bisa miꞌifuniꞌ saa-saa mia E sa. Hai o nenepaꞌaꞌ mo Kristus boe. Huu hai sue nggi, naeni de basa saa fo hai taoꞌ ia ra, hai miꞌena masud mae tao maꞌadere nggi.

20 Þegar ég kem til ykkar, óttast ég að mér líki ekki það sem ég sé og að ykkur mislíki það sem ég verð að gera. Ég býst við að ég muni finna ykkur ósátt, full öfundar, reiði, hroka og talandi illa hvert um annað. Já, ég óttast að þið séuð stolt og breiðið út óhróður um náungann.

Dei fo, leleꞌ au eti sia nggi, au duꞌa-duꞌa, afiꞌ losa hei nda dadꞌi onaꞌ au hihii ngga sa. Seꞌu-seꞌu te hambu ruma rareresi, rala meraꞌ, mbedaꞌ ralaꞌ, ruma duꞌaꞌ a ao nara, ruma olaꞌ raꞌamuti-raꞌamu atahori nara malole nara, ruma rendi-rendiꞌ a dedꞌea lenaꞌ, ruma koao, ma ruma ramue-raanggi. Mbei ma au o dadꞌi atahori nda onaꞌ hei hiiꞌ a sa boe.

21 Ég býst við að Guð muni auðmýkja mig frammi fyrir ykkur og að ég muni fyllast hryggð vegna þess hve mörg ykkar hafa syndgað. Þið hafið vanið ykkur á syndina og finnst allt í lagi að vera ánetjuð siðleysi og girnd og halda framhjá mökum ykkar.

Dei fo leleꞌ au eti sia nggi, dudꞌuꞌa ngga liuali huu hei tatao mara. Afiꞌ losa Lamatualain nae tao naꞌamamaeꞌ au sia mata mara. Afiꞌ losa au tao atahori namedꞌa mamberaꞌ, huu hetar mia hei e feꞌe misodꞌa taoꞌ a deꞌulakaꞌ, ma nda nau doaꞌ sa, fo tungga baliꞌ Lamatuaꞌ dala ndoo-tetun. Sira manggenggeoꞌ! Huu ruma akaꞌ hohongge. Ara tao mataꞌ-mataꞌ nda rahine mamaet sa.