Ἰώβ 29

1 Και εξηκολούθησεν ο Ιώβ την παραβολήν αυτού και είπεν·

Job also added, taking up his parable, and said:

2 Ω να ήμην ως εις τους παρελθόντας μήνας, ως εν ταις ημέραις ότε ο Θεός με εφύλαττεν·

Who will grant me, that I might be according to the months past, according to the days in which God kept me?

3 ότε ο λύχνος αυτού έφεγγεν επί της κεφαλής μου, και διά του φωτός αυτού περιεπάτουν εν τω σκότει·

When his lamp shined over my head, and I walked by his light in darkness?

4 καθώς ήμην εν ταις ημέραις της ακμής μου, ότε η εύνοια του Θεού ήτο επί την σκηνήν μου·

As I was in the days of my youth, when God was secretly in my tabernacle?

5 ότε ο Παντοδύναμος ήτο μετ' εμού, και τα παιδία μου κύκλω μου·

When the Almighty was with me: and my servants round about me?

6 ότε έπλυνον τα βήματά μου με βούτυρον, και ο βράχος εξέχεε δι' εμέ ποταμούς ελαίου·

When I washed my feet with butter, and the rock poured me out rivers of oil?

7 ότε διά της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, ητοίμαζον την καθέδραν μου εν τη πλατεία

When I went out to the gate of the city, and in the street they prepared me a chair?

8 Οι νέοι με έβλεπον και εκρύπτοντο· και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο.

The young men saw me, and hid themselves: and the old men rose up and stood.

9 Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες και έβαλλον χείρα επί το στόμα αυτών.

The princes ceased to speak, and laid the finger on their mouth.

10 Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, και η γλώσσα αυτών εκολλάτο εις τον ουρανίσκον αυτών.

The rulers held their peace, and their tongue cleaved to their throat.

11 Ότε το ωτίον ήκουε και με εμακάριζε, και ο οφθαλμός έβλεπε και εμαρτύρει υπέρ εμού·

The ear that heard me blessed me, and the eye that saw me gave witness to me:

12 διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν.

Because I had delivered the poor man that cried out; and the fatherless that had no helper.

13 Η ευλογία του απολλυμένου ήρχετο επ' εμέ· και την καρδίαν της χήρας εύφραινον.

The blessing of him that was ready to perish came upon me, and I comforted the heart of the widow.

14 Εφόρουν δικαιοσύνην και ενεδυόμην την ευθύτητά μου ως επενδύτην και διάδημα.

I was clad with justice: and I clothed myself with my judgment, as with a robe and a diadem.

15 Ήμην οφθαλμός εις τον τυφλόν και πους εις τον χωλόν εγώ.

I was an eye to the blind, and a foot to the lame.

16 Ήμην πατήρ εις τους πτωχούς, και την δίκην την οποίαν δεν εγνώριζον εξιχνίαζον.

I was the father of the poor: and the cause which I knew not, I searched out most diligently.

17 Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.

I broke the jaws of the wicked man, and out of his teeth I took away the prey.

18 Τότε έλεγον, θέλω αποθάνει εν τη φωλεά μου και ως την άμμον θέλω πολλαπλασιάσει τας ημέρας μου.

And I said: I shall die in my nest, and as a palm tree shall multiply my days.

19 Η ρίζα μου ήτο ανοικτή προς τα ύδατα, και η δρόσος διενυκτέρευεν επί των κλάδων μου.

My root is opened beside the waters, and dew shall continue in my harvest.

20 Η δόξα μου ανενεούτο εν εμοί, και το τόξον μου εκρατύνετο εν τη χειρί μου.

My glory shall always be renewed, and my bow in my hand shall be repaired.

21 Με ηκροάζοντο προσέχοντες και εις την συμβουλήν μου εσιώπων.

They that heard me, waited for my sentence, and being attentive held their peace at my counsel.

22 Μετά τους λόγους μου δεν προσέθετον ουδέν, και η ομιλία μου εστάλαζεν επ' αυτούς.

To my words they durst add nothing, and my speech dropped upon them.

23 Και με περιέμενον ως την βροχήν· και ήσαν κεχηνότες ως διά την όψιμον βροχήν.

They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for a latter shower.

24 Εγέλων προς αυτούς, και δεν επίστευον· και την φαιδρότητα του προσώπου μου δεν άφινον να πέση.

If at any time I laughed on them, they believed not, and the light of my countenance fell not on earth.

25 Εάν ηρεσκόμην εις την οδόν αυτών, εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς εν τω στρατεύματι, ως ο παρηγορών τους τεθλιμμένους.

If I had a mind to go to them, I sat first, and when I sat as a king, with his army standing about him, yet I was a comforter of them that mourned.